Και παλι παιδι

Με εκδικειται το καρμα μου!Κι ομως...παντα πιστευα σ αυτο.Ειναι ελεγα,μια συμπαντικη δυναμη που εξισορροπει το καλο και το κακο,την τυχη και την ατυχια...το δικαιο και το αδικο στους κολπους της ψυχης μου.Οποτε προσπαθουσα εναγωνιως να δωσω ορκους που επρεπε να κρατησω,παντα εβρισκα τροπους να τους αθετω-παντα δικαιολογιες για να τους σπαω και μαλιστα να νιωθω καλα μετα γι'αυτο-ή τουλαχιστον οχι ασχημα.Περασε πολυς καιρος για να καταφερω να μετατρεψω αυτο τον αβασταχτο κοπο σε αυθορμητη σταση.Εκει που αναγκαζα τον εαυτο μου να υποσχεθει πως δε θα υποχωρησει παλι,τωρα αυθορμητα και ασυνειδητα δεν κανει πισω.Ειναι αυτο που λεμε ''εμπειρια'',''χρονος''....ΠΟΝΟΣ...Υπαρχει μαλλον ορισμενο φορτιο πονου που μπορει να αντεξει το ειναι μας.Καθορισμενες ποσοτητες δηλητηριου εχει τη δυνατοτητα να λαβει μια σχεση..Μια οποιαδηποτε σχεση.Απο καποια στιγμη και μετα το δηλητηριο συναντα ενα φραγμα στις φλεβες μου και δε μολυνει τιποτα αλλο.Ετσι γινεται αυτη η αυθορμητη και αβιαστη ληψη αποφασεων περι αλλαγης της στασης μου.Και ωρες ωρες ειναι που συνομιλα ο καλος με τον κακο μου εαυτο,ή οπως λεω τελευταια,το παιδι με τη γυναικα μεσα μου.Και τι τις χωριζει?Ενας χρονος?Ενα γεγονος?Λιγες περισσοτερες αληθειες?Μια μικρη βουτια σε ενα σχετικα καθαρο βουρκο?Καθε φορα που θα μπω σε μια κατασταση σαν παιδι,θα βγω μετα απο λιγη σκεψη γυναικα,καθε γεγονος που πρωτη φορα συμβαινει,το βιωνω σαν παιδι και το σκεφτομαι σα γυναικα.Παραδομενη στα παθη και τα μιση των μεγαλων,απελευθερωμενη απο τις δικλειδες ηθικης.Αποδεσμευμενη απο τις σταλες ιδεαλισμου της παιδικης ηλικιας.Ειναι η παλη των 18 χρονων λενε...Ολοι την περνουν,λιγοι της δινουν σημασια,ακομη λιγοτεροι την αντιλαμβανονται και σιγουρα ελαχιστοι την αποτυπωνουν.Ειμαι 2 ατομα,μπορει και πιο πολλα.Αλλα οσο περναει ο καιρος το ενα μοιαζει περισσοτερο στο αλλο,πλησιαζω στην ισορροπια ή στην πληρη ασταθεια.Αλλες φορες παλι ολο μου το ειναι εχει σκεψεις ουρλιαχτα!Προτιμησα να αγαπησω απο το να αγαπηθω?Ηταν επιλογη δηλαδη?Να αφεθω και να μεινει εν γνωση μου ο εαυτος μου γυμνος?Μια ιδεα ερωτευτηκα....Μια εικονα αγαπησες,εφηβικα,τραγικα,ολοκληρωτικα.Αχ αυτη η εφηβια ολα τα κανει υπερμεγεθη,κωμικα μεγαλα!Τους ερωτες,τους καβγαδες,τις υποσχεσεις και τα δακρυα.Αυτα τα λιγα που θα επρεπε να χυθουν εγιναν πλημμυρες,δεν τα κρατησαν τα πατωματα...δεν τα αλλαξε η τυχη..δεν τους παρασταθηκε ο θεος..
-Και ποιον εμπιστευεσαι μετα απο αυτο?Πρωτα εκεινος και μετα το ιδιο σου το αιμα σε προδιδει?μονο εσενα θα εμπιστευομαι...ναι απο δω και περα μονο εσενα..
-Λαθος,λαθος να κατηγοριοποιεις τους ανθρωπους,μεγα σφαλμα να προδιαθετεις ,με βαση τα βιωματα σου ,ολη την υπολοιπη ζωη σου..διαφωνω!δινε ευκαιριες και αφεσου στο νεο..μπορει παλι να νιωσεις αγνη..παλι παιδι.
-Ξερεις οτι δε μπορεις να εμπιστευεσαι ουτε εμενα,ουτε εγω εσενα τελικα..Τωρα εμπιστευομαι μονο εγγραφα και υπογραφες,μονο σφραγισμενες αποδειξεις και συμβολαια.Παλιοτερα η εξομολογηση συνοδευοταν απο τη λυτρωση,την καθαρση..την επιφανεια ενος ανακαινισμενου εαυτου,μιας ωραιας και νεας αντιληψης.Τωρα συνοδευεται απο το φοβο της απορριψης,του χλευασμου,της παρανοησης
-Ηταν τοσο ευκολο σαν ημασταν παιδια,ειναι στο χερι μας να ξαναγινει.Ελα να αρχισουμε να πιστευουμε ξανα ο ενας στον αλλο..να ξαναγινουμε ενα και να παψουμε αυτη την καχυποψια που καταπινει την αθωοτητα...Σε παρακαλω ξεχνα πως του κρατησες το χερι και στο δαγκωσε,ασε πισω σου τη νυχτα που τον βρηκες μισοπεθαμενο και του δωσες πισω τη ζωη του,αποβαλλε καθε μνησικακια για το καλο που ποτε δεν ανταπεδωσε.Εισαι καλη,δεν ηταν και κακος.....ηταν μοναχα αδυναμος
-Ηταν κακος,πολυ κακος..σαν το χειροτερο εγκληματια μου τσαλακωνε τις ελπιδες και τις πετουσε στα ασχρηστα,στα ανουσια,στα περιττα.Δολοφονος του εαυτου του ηταν μα εμας παιρνει στον ταφο που εχει φτιαξει.Ειμαι μερος του παιχνιδιου του και ετσι θα παει ως το τελος.Δε θα αρνηθω,ισως θα εχω την ευκαιρια να θεσω εστω καποιους κανονες...εστω λιγες διαταξεις να τροποποιησω και τοτε διχως επιλογη πια θα συνεχιζω..Για μια τετοια ελπιδα να κρατω,αξιζει να παιξω λιγο ακομα
-Υπαρχουν τοσα αλλα παιχνιδια,τοσα αλλα κοσμηματα να φτιαξεις,σωσε τον εαυτο μας,οχι αυτον.Εκεινος σου απλωνει το χερι για βοηθεια και υστερα σε διωχνει.Ειναι ετσι?Ποσες υποσχεσεις που μου δωσες,αθετησες?Γιατι δεν συγκεντρωθηκες ποτε?Να μην κλαις οταν παιζει το τραγουδι σας,να μην αναρωτιεσαι τι κανει ο εγκεφαλος του και ποσο ακομα θα φυρανει.Να παψεις να μετρας τα αστερια επειδη το κανει και αυτος...να μη χαμογελας στο σ'αγαπω που θα σου πει,ειναι σα να κατεβαινεις ενα σκαλι πιο κοντα στη λασπη που σου προσφερει σαν γλυκισμα.Να μην τρως τα νυχια σου για να μη τον παρεις τηλεφωνο,απλα να τον σκοτωσεις εσυ!Αυτο που θελει να σου κανει να το προλαβεις και να στρεψεις τα πυρα του κατα πανω του..οχι εκδικητικα,αλλα αυτο-προστατευτικα.Για σενα..για μας,ωστε να γινουμε παλι ενα...

Καρδιακη συνωμωσια

Ξυπνησαμε αργα σημερα,ηταν ομορφα χθες,Οχι αρκετα!Ξοδεψαμε λεφτα,ηπιαμε αλκοολ,δειξαμε τη σαρκα μας,την ενωσαμε με καποια αλλη...Μα τι πετυχαμε χθες?Τι πετυχαμε ολη τη βδομαδα?Εκπληρωσαμε καμια υποσχεση που δωσαμε στον εαυτο μας?'Η μηπως καναμε καποια καλη πραξη?Τοποτα απο αυτα.Ε και?θα σταματησω να ζω?Και αν σταματησω να ζω?Και αν κλειστω στο δωματιο με ενα σφουγγαροπανο θα ειμαι καλυτερη?Εαν κανω οικονομια?Αν διαβασω?Αν κατσω με τη μαμα μου στον καναπε αλλα το μυαλο μου τρεχει αλλου?Αν δανειζω τα φιλια μου σε εφημερες αγκαλιες?πως θα νιωθω αν εκμισθωσω τον εαυτο μου για ενα κομματι κυρους και ηθικης ικανοποιησης,για λιγη αυτοπεποιθηση,για λιγη ηδονη?Τι θα απογινει το ερμο το κορμι μου μετα,πως θα το πλενω και πως θα το αλειφω με αρωματα ευλαβικα οπως εκανα μικρη?Τωρα πια του βαζω μεσα  του ουσιες υγρες,άυλες,ευθραυστες,αθραυστες...δε με νοιαζει αν θα πονεσει,δεν ενδιαφερομαι και δεν ακουω τα παραπονα του.Ο βηχας που ξεσκιζει το στηθος μου?τον αγνοω...το αιμα που βγαινει απο τα σπλαχνα μου?το κρυβω καλα και το ξεχνω..δεν υπαρχει απαντηση στο τι πρεπει να κανω καθε μερα,γι αυτο δεν αναρωτιεμαι.Περιμενω το τηλεφωνο,περιμενω ενα ξυπνητηρι στη μεση της νυχτας,περιμενω ενα σημαδι στον ουρανο,ενα απο μηχανης ταλεντο.Αυτα περιμενω και ξυπνω και κοιμαμαι και τρωω και ζω.Γιατι εχω καρδια,κι ας ειναι παραμυθενιος ο ορος,κι ας εφευρεθηκε για να εξωρα'ι'σει τον αχαρο ρολο του ζωτικου αυτου οργανου.Τικ-τακ λενε πως χτυπα γι'αυτον που αγαπα..ΟΧΙ!κανει μπαπα μπουπα για να στειλει αιμα στα εντερα,στο σπληνα,στο σηκωτι.Ειναι ενας σκλαβος που απλως σταθηκε τυχερος γιατι εξευγενιστηκε το εργο του.Μη γελιεσαι,ειναι μονη της η καρδια..ειναι αλαζονικη χωρις να το θελει,γινεται εριστικη για να πετυχει το σκοπο της..και καταληγει με μια καταδικη να ζει και να πεθαινει μονη της,στην κορφη..ή στη μεση.Παντως μονη και χωρις ζωη,αυτη τη δινει,δεν εχει μεριδιο σ'αυτη..Και παιζει μονη της αυτο το ρυθμο..τον αλλοτε μελαγχολικα παραμυθενιο,αλλοτε τσαχπινικο και δυνατο..
Ετσι και εγω,ετσι κι εσυ,,σε μελαγχολικους τωρα ρυθμους ψαχνουμε να βγουμε απο τη συντονιστικη μας καταδικη,αναζητουμε την αποδεσμευση απο τη θεση μας στο βαθρο.Εισαι ο εγκεφαλος και ειμαι η καρδια,μονοι οσο ποτε μα παραλληλα αχωριστοι..διευθυντες του συμπαντος μας,ολοι μας εμπιστευονται και κανεις δε μας θελει για παρεα..καταρα αυτη η καταδικη και ταυτοχρονα μακαρια η τυχη μας.........

Λήθη

Μονο να ξερεις πως μου λειπεις και νοσταλγω τα παντα απο μας,Κυριολεκτικα πεταω απο το χερι το τηλεφωνο οταν παω να σε παρω.Ειναι αδικο...Αλλα με τις επιλογες του ζει ο καθενας.Δεν πειραζει σε συγχωρω..απο φοβο χασαμε.Κακος συμβουλος το συναισθημα.Αυτο καταλαβα..Μακαρι να μην το καταλαβεις ποτε.Να εισαι ευτυχισμενος...ξερεις οτι θα βλεπεις τον εαυτο σου αναμεσα σε αυτες τις γραμμες,το ειπα και το κανω.Τιποτα δεν τελειωσε,η ζωη σου μπορει να ειναι πιο γεματη απο ποτε,μα η δικη μου ειναι σιγουρα λειψή.Μετρα τους ανθρωπους γυρω σου...Μακαρι να λειπω,γιατι αν εχεις απαρτια κανεις λαθος.Ξαναμετρα.Καλη ζωη!


π.τ

στα ιδια μερη...

Ολα θα γινουν καπως καποτε.Τιποτα δε θα μεινει ιδιο...Παντα υπαρχουν ομως σταθερες.Μη θεωρησεις τους ανθρωπους οτι ειναι αναμεσα σε αυτες τις σταθερες,θα απατηθεις-θα ηττηθεις οικτρα.Ακομα και αν σου το ορκιστουν με την οποια ευγενεια,καλοσυνη,αγαπη και προπαντων παιδικοτητα που τους διακρινει-μην τους πιστεψεις.Εκεινοι το πιστευουν μα να ξερεις-δε θα γινει ετσι.Οχι επειδη δε σ'αγαπουν τωρα,μα δε θα σε θελουν τοτε.Η αποκοπη θα φερει και την αναισθησια σιγα σιγα,οσο αληθινο και να ηταν το συναισθημα,οσο δυνατο και οσο κι αν σε ξεχειλιζε...θα ξεθυμανει-σαν ενα κονιακ μηδεν αστερων πια θα σε στοιχιωνει.Τα συναισθηματα ειναι ευμεταβολα,αυτοστιγμης αλλαζουν συσταση στροβυλιζονται στην επιφανεια και αυτο που μενει μετα την τρικυμια ειναι η αληθεια.Ειναι αυτο που μπορουσες να νιωσεις για εκεινο το ατομο.Αυτα εχουν να κανουν με τα αισθηματα συναισθηματα-τελος παντων με το επιθυμητικον μερος της ψυχης.
Οταν ομως το συναισθημα σου εχει υπαγορευθει απο τη λογικη,δυσκολα να απαλλαχθεις απο αυτο.Οταν υπαρχει συμπραξη του λογικου και του επιθυμητικου επερχεται μια σχεδον ιδανικη κατασταση.Οταν η επικοινωνια ειναι τετοια που ο εγωισμος σου κανει μονος του πισω,οταν ο εαυτος σου ειναι ωραιος σε συναρτηση με τον αλλο,οταν η κατανοηση και η γαληνη ερχονται μονες-χωρις θυσιες,παρα μονο οδηγημενες απο το λογικο,το επομενο ειναι να γινεις εσυ η σταθερα.Εσυ να γινεις αυτο που δεν πρεπει να κανεις τουσ αλλους-δεδομενος.Να περιμενεις απλα να γυρισει ο ασωτος,να ανεχεσαι γιατι ξερεις τι κρυβει αυτη η συμπεριφορα αδυναμου ανθρωπου.Να ξερεις οτι ειναι 'δυνάμει' ισχυρος-ηθικος-σωστος μονο που οι πραξεις του δεν το δειχνουν ακομη.Βλεπεις ,οταν παραδινεσαι στο συναισθημα η αρετη ειναι πολυτελεια,η εντονη βιωση γινεται αυτοσκοπος και η αποκτηση του αλλου ασυδοτα, γινεται εμμονη.

Μην κλαις,μη συλλογιζεσαι...αυτη η αδιορατη κλωστη που μας ενωνει ειναι χρυση,ανεκτιμητη.Δεν την αφηνω εγω να κοπει.Ακομα και αν εσυ συνεχως απομακρυνεσαι εγω απλως ξετυλιγω πιο πολυ.Θα εισαι ο μονος?Θα εισαι ο πρωτος για τον οποιο το κανω αυτο?Δεν το ξερω,γι'αυτο που ειμαι σιγουρη ειναι οτι θα το κανω,και ξερω οτι δε θα μετανιωσω.το νιωθω στον τονο της φωνης σου,στο χρωμα των ματιων σου οταν μιλαμε,στην αγαλλιαση σου,στις σκεψεις σου.Σε δεσμα βρισκεσαι και εγω θα το σεβαστω.Δεν ξερω αν θα προσπαθησω να σε λυσω,μαλλον το προσπαθησα-δεν ωφελει.Η εμπειρια το εχει αποδειξει πως μονο εκεινη ειναι ικανη για κατι τετοιο.Μη λυπασαι,θα τα θυμαμαι ολα...θυμησου τα κι εσυ...μη φοβασαι,δε θα φοβαμαι ουτε εγω.μονο θα ξετιλυγω την κλωστη,γυρνα καποτε να ενωσουμε τις ακρες.



to PT

ποίηση του μη όντος

Ημουν ουτε 15,ησουν μολις 17...Ημασταν απλα παιδια.Τυχαια ενα κτιριο μας ενωσε,τυχαια σ'αγαπησα,μοιραιως...με προδωσες.Οι αναδρομες παντα θα με κανουν να νιωθω καλα,γεματη με κατι-ας ειναι φως ας ειναι αγαπη-μισος ή απατη.Ας ειναι συγκινηση ή του χωρισμου η απογνωση.Ας ειναι στιγμη που δε στριμωχνεται σε λεξεις...Ευχομουν να ειχα απαθανατισει καθε στιγμη,καθε λεπτη σου κινηση,να ειχα ηχογραφησει καθε χτυπο της καρδιας σου για να πειστω πως ηταν αληθεια..Τωρα το βλεπω σα να ηταν παραμυθι,ενας μυθος με κακο τελος οπως του μεσημερα ή της Μορας που φτιαχτηκαν για να τρομαζουν τα παιδια...Σαν παιδι και γω απο αυτο το παραμυθι εχω τρομοκρατηθει.Οπως οταν βλεπεις ενα θριλερκαι μετα μετα παντα θα δεις εφιαλτες-ετσι και γω εζησα το θριλερ και τωρα εχω παραισθησεις.Συνηθως στα θριλερ υπαρχει ενας κακος που υποδυεται αρχικα τον παντα καλο,τον αθωο τον εμπιστο.Επισης παντα υπαρχει ενα θυμα,αθωο και αφελες.Ομως δεν υπαρχουνε καλουπια παντα στη ζωη.Οπως λεμε οτι η ζωη δεν ειναι σαν ταινια-αυτο σημαινει οτι δεν ειναι απαραιτητα ή θριλερ ή ρομαντικη κομεντι.Ειναι ομως σα φωτογραφια...Ενα συνολο απο φωτογραφιες.Παγωμενο παρελθον-στη σκια του ζουμε.Απο αυτο εμπνεομαστε και τα γεγονοτα του αποφευγουμε ή επιδιωκουμε ε?Αυτο ευχομαι τωρα μονο...να ειχα παθανατισει πιο πολλες στιγμες.Να ειχα βιντεοσκοπησει ολες μας τις εξομολογησεις και να κατσω μια μερα να μελετησω τις παυσεις,τα βλεμματα-τον ξεροβηχα...Να δω τι ηταν αληθεια!Να διαβασω αναμεσα στις γραμμες.Ομως  η εμμονη που εμεινε δεν εχει να κανει με το παρελθον-ειναι το παρελθον βιούμενο στο παρον.
Εμμονη μου εμεινε-ναι.Μα δεν ξεχνω τις στιγμες γιατι τις εχω παγωμενες στο μυαλο μου.

Το βραδυ μιας εθνικης μας εορτης-της πρωτης μου αληθινης γιορτης- γυρω στις 9 το βραδυ ειδα πανω στο φως που επεφτε στο προσωπο σου μια σκια.Τα συρματοπλεγματα που βρισκονταν πισω μας σκιαζαν τα ματια σου,αυτα ηταν καθρευτης του πλεγματος.Αυτη τη στιγμη εχω ως αφετηρια.Και ολο το διαλογο μετα:διαβασες?
-ναι απο χθες τα εχω κανει
-αντε βρε μπραβο,εγω εβλεπα τηλεοραση μλπα μπλα μπλαααα
Τα δικα μου λογια δε μετρουσαν,ηταν απλα λογια αμηχανιας μπροστα στο δεος.Μετα μου ειχες πει πως ηταν ψεμα οτι διαβασες απο το σαββατο.Ισως ητανε το πρωτο ψεμα.

Θα ητανε Απριλιος?6 μηνες μετα δηλαδη...Οταν ακουσα την καρδια σου πανω στο στηθος μου.Τετοια αρμονια-τετοια ευτυχια...Αυτο κι αν ητανε δεος.Αυτο ηταν η θεωση.Ενωσες την καρδια σου με τη δικη μου?Με κοροιδεψες?Ποτε δε θα μαθω,αλλα εγω καταλαβα την καρδια σου να χτυπαει δυνατα με ενα ρυθμο ολο αινιγματα.Αυτο ηταν..Οι βρυσες ειχαν ανοιξει και δεν επροκειτο να κλεισουν ποτε.

Ηταν καλοκαιρι?18 Ιουνιου?Οταν ημουν πια δικη σου..Ειχαν τελειωσει τα ψεματα για μενα,ησουν στ'αληθεια κομματι μου.
Ηταν σεπτεμβρης?Πανω στα βραχια δοθηκε η πρωτη υποσχεση...Το πιο παιδικο και ομως το μοναδικα δεσμευτικο πραγμα που ειπαμε...Το πιστευες το ηξερα.Βαθια μεσα μου το ηξερα οτι ηταν αληθεια.Ειχα κατακτησει τον καλο σου εαυτο.Ενιωθα περηφανη οσο ενας ανθρωπος στην κορυφη,οσο ο πρωτος ανθρωπος στη Σεληνη.Και ευτυχης,οσο η για πρωτη φορα μανα.

Μετα ολες οι στιγμες εγιναν ενα.Γιατι δεν υπηρχε αμφιβολια-ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΝΑ.Ωσπου η αμφιβολια τα δηλιτηριασε ολα.....καθε μοναδικη στιγμη,καθε στιγμη που χαθηκε-την εκανε δηλιτηριο.Τωρα θα ειναι ο Ψευτης και η Κακια ή ο Ειλικρινης και η Καλη.Αδυνατα ενδεχομενα και τα δυο.Αν τα συνολα αυτα μπορουν να γεμισουν στοιχεια, τοτε,βεβαιο ενδεχομενο θα ειναι η ενωση τους...

Εγώ ειμί ο ενίκητος στη μάχη!

Αλλο δυναστη χειροτερο απο τον ερωτα δε γνωρισε το ειδος μας το ταλαιπωρο.Πιο υπουλο και επιβλητικο επικυριαρχο η ψυχη μας δε δεχτηκε ποτε.Μεγαλυτερη δουλοπρεπεια μπροστα στην εξουσια δεν ματάδε η αμοιρη -κατα τα αλλα- ευθυνων αυτη αγελη.Ο χειροτερος δυναστης ειναι ακριβως γιατι δε του φαινεται.Μασκαρευεται καθε φορα και με αλλα προσωπεια,ξεγελα και απομακρυνει-αλλα κατ'ουσιαν κατευθυνει.Εχει την οψη φτερωτου θεου,ειρηνικου και ευγενικου.Ενος αγγελου που θαυματα κανει,γλυκαινει την ψυχη και εξωρα'ί'ζει το μυστηριο.Ωσπου να σου ζητησει να κανεις τα πιο τρελα και ανεπιτρεπτα,να απαρνηθεις τον εαυτο σου,αυτα που σε χαρακτηριζουν,να εξαλειψεις καθε αμυνα και να μεινεις γυμνος και απροστατευτος.Τοτε ειναι που ή θα σε θεωσει ή θα σε γειωσει.Η θεωση ειναι η μακρυνη ελπιδα που ακομα και μετα τη γειωση και το πιο οδυνηρο γκρεμισμα,σε κραταει δεμενο εκει-γυμνο και αδυναμο.Η ελπιδα αυτης της ολοκληρωσης σε κραταει πισω που νομιζεις οτι μεσα σε αυτα τα συντριμια που σε αφησε θα σταθει εκεινος πλοηγος και ως δια μαγειας θα ανεγειρει το κτισμα.Μα δεν το κανει.Σε αφηνει εκει δεσμιο με τα χειροτερα δεσμα-τα αορατα.Με την πιο ολεθρια μορφη αιχμαλωσιας-την ψευδη,την απο φαντασιας κυημενη.Ενα πλασμα των αισθησεων ειναι ο ερωτας,μια φαντασιωση-μια τερατωδης εξιδανικευση που σου γεννα την ταση για συγχωρεση,το συμβιβασμο,την υποβαθμιση.Ετσι ολεθριος ειναι ο ερωτας,ειναι πολεμος και οχι ειρηνη.Ειναι μαχη και οχι ανακωχη...δε σε αφηνει σε ησυχια.Αποκτας εχθρους και οχι φιλους,ξαφνικα στην κατοχη σου βρισκονται ευτελη συναισθηματα που σε κρατανε ακινητο,ή σε τραβανε κατω.Σε αγει και σε φερει..σε προσρτατευει και την ιδια στιγμη σε θυσιαζει.Σε κανει φτωχο και πλουσιο αυτοστιγμης.Σου θολωνει τα νερα....Ομως ολη αυτη η δεσμευση,η καθοδος,η φθορα σου ανοιγει το δρομο προς την ελευθερια.Την ορθη αποτιμηση των ανθρωπινων σχεσεων,την υγεια.Εχοντας γνωρισει τα δεσμα μπορεις τωρα πια να γευτεις την ουσια της ελευθεριας...οχι της ιδανικης ανεξαρτησιας,αλλα τη γευση της αποδεσμευσης-πολυ περισσοτερο τι σημαινει αυτη!Και σιγα σιγα επερχεται η αναγωγη αυτου του συναισθηματος σε ιδανικο,σε μνημη και παιδευτικη μεθοδο.Απο εμμονη γινεται ελιγμος και απο στασιμοτητα γινεται αεικινησια.Ολα αυτα με τη συνδρομη της λογικης,της εμπειριας και του χρονου...

Επιφανειακη προσεγγιση,ομως εμπεριεχει σπερματα αληθειας.

2016

(Καπως ετσι βλεπω το μελλον μας...)

 Εγω καθομαι σε ενα καφε στο συνταγμα-πρεπει να ειναι γυρω στο 2016,πρωι.Το καφε αυτο ειναι στον ψηλοτερο οροφο ενος βιβλιοπωλειου και εξω απο το τζαμι εχει μια υπεροχη θεα.Δεν ξερω βασικα αν ειμαι στην Αθηνα..Ισως δεν ειμαι στην Ελλαδα...Εχω πιει 2-3 refill καφε φιλτρου και τωρα απολαμβανω ενα φυσικο χυμο.Εχω μαζι το λαπτοπ μου,μια πελωρια τσαντα βιβλια και μια τσαντα ωμου.Δεν ξερω τι δουλεια κανω,αλλα σιγουρα κουβαλαω βιβλια,σημειωσεις,γραπτα-κατι παρεμφερες.Δεν ξερω που ημουν,παντως ειμαι εκθαμβωτικη!Δεν καπνιζω..αποπνεω μια σιγουρια και αισιοδοξια-δε χρειαζομαι υποκαταστατα πια.Τα μαλλια μου ειναι μακρυα και υγιη,τα ματια μου ρεμβωδη και το προσωπο μου καθαρο.Ελαχιστο μακιγιαζ και ανετα πλην θηλυκα ρουχα.Τα νυχια μου αψογα και φυσικα!Τα ρουχα μου γηινα και εκλεπτυσμενα.Ολα να θυμιζουν ανθρωπο ευτυχη και γεματο.Καλοζωισμενο,ακομπλεξαριστο

Εσυ με ταχεια κινηση να περνας την πορτα,καμια διασταυρωση στα βλεμματα μας.Εισαι ιδιος!Υγιης,σταθερος,σιγουρος.Το βημα σου οπως παντα αποπνεει αυτοπεποιθηση και λογικη.Το βλεμμα σου απροβληματιστο,πισω του δεν κρυβεται καμια σκεψη αυτη τη στιγμη παρα να παρεις ενα σαντουιτς στο χερι.Πως βρεθηκες στο βιβλιοπωλειο?Αυτο ειναι προφανως ατελεια στο μυθο,αλλα θα πω οτι μπηκες να βρεις ενα DVD πολεμικων τεχνων που δε βρηκες πουθενα.Φορας τζιν και σκουρο τζακετ.Αθλητικα παπουτσια φροντισμενα και επιμελημενα γενια.Περιμενεις στην ουρα που τωρα αρχιζει να σε εκνευριζει.Με το χερι στη μεση κοιτας με απλανες βλεμμα οπως παντα το κενο.Αναζητας λυση στην ορθοστασια σου-η πλατη σου ακομα σε πεθαινει- .Σηκωνεις τα ματια σου που ειναι ακομη το ιδιο εξωγηινα,τοσο εκθαμβωτικα και κοιτας τριγυρω μηπως καταφερεις να κατσεις ωστε να παραγγειλεις-δε θα κατσεις πολυ,αλλα δεν μπορεις αλλη ορθοστασια.Εισαι μονος σου παραδοξως.Παιρνεις καποιο τηλεφωνο,φωναζεις λιγο για να εκφρασεις το θυμο σου για την αργοπορια και προσκαλεις καποιον.Το κλεινεις και το βαζεις στην τσεπη.Βρισκεις σχεδον αμεσως τραπεζακι....Ενας-δυο τρεις χτυποι παραπανω στο πουκαμισο σου και ενα σχετικο αγχος.
-Ψψτ..(σιωπη)...Ε!..(χτυπημα στη πλατη)
-ΕΕ!με το ψιτ θα γυριζα?
-Α καλαααα,ποση ωρα εισαι εδω?
-Χα,εγω απο το πρωι,κανω λιγη δουλεια γιατι εχω καποιες ωρες κενο και εχει τρελη κινηση για να παω σπιτι,εσυ πως κ αποδω?
-Αα,μαλιστα.Ε τιποτα μωρε εψαχνα κατι στα dvd και τα λοιπα.Καλα τοση ωρα δε με εχεις δει?Εκει στεκομαι
-Ποτε θα σε εβλεπα για να σε δω και τωρα?(γελιο)
-Ε ναι,καποια πραγματα δεν αλλαζουν
-Ναι καποια πραγματα δεν αλλαζουν.Η δουλεια πως παει?Χαθηκες..
-Εγω?
-Ενταξει,χαθηκαμε
-Τελος παντων,θα κατσεις πολυ?
-Κανενα μισαωρο ακομη,εσυ θα κατσεις?
-Εεε,βασικα τωρα θα ρθει εε..βασικα εχει πολλη ουρα και ειπα να κατσω αλλα δεν ξερω μπορει να φυγω
-Κατσε παρεα μου αν θες
-Μαλλον θα φυγω ειμαι βιαστικος γιατι εχω υπηρεσια σε 2 ωρες

Καποια χαιρεταει για ωρα απο μακρυα αλλα δε διακρινω γνωστο προσωπο,σου κανω νοημα να κοιταξεις πισω σου,κανεις να φυγεις..
-Ελα,μην κρυβεσαι,ας την δω,δε βλαπτει
-Ελα μου τι εγινε?[φιλι πεταχτο]πο φισκα ε?γεια σας(ποια ειναι η κοπελα?)
-[ξεροβηχας,κοκκινισμα]...εεε Τζενη απο δω η Μαργαριτα
-Ημασταν συμμαθητες,προσθετω εγω.Χαρηκα Τζενη.Καθιστε αν θελετε...
[...]
Εχει φτασει απογευμα...Εχω παει σπιτι με εναν κομπο,ενα παραπονο.Ακουω το κινητο.Χρονια ειχα να παρω μηνυμα απο σενα.Θα ηταν 4-5..''Συγνωμη ειλικρινα δεν το ηθελα αυτο,το καταλαβες φανταζομαι'' -''ναι ρε χαζε ολα κομπλε,κουκλα η τζενουλα να στε καλα''
[...]
Ηταν βραδυ και ο κομπος ηταν εκει,τα δακρυα μου επισης.Ενα ξεθαμμενο μενταγιον,ενα βιντεακι,2 βιντεακια,κατι φωτογραφιες παμπαλαιες,ενα ιστορικο ηλεκτρονικων μηνυματων...Ολα εκει,σαν να μην εφυγαν ποτε.Σαν να ηταν χθες.Λες και ο χρονος δεν εκανε τιποτα.το τηλεφωνο χτυπαει.Ειναι ο ετσι.Ποο..τον ξεχασα,πρωτη φορα θα ειναι?Καλα θα με χεσει και θα χει και δικιο.Πλενομαι και τσακα τσακα ετοιμαζομαι.Κατεβαινω κατω,μπαινω στον μπλε μου διαβολο και εξαφανιζομαι.Ευτυχως με περιμενε με ανοιχτες αγκαλιες,ειναι καλος μωρε.Καλος στα χαρτια-decent guy.Ο,τι θελουν οι γυναικες.Του διηγηθηκα τη μερα μου αλλα παρελειψα τη συναντηση μαζι σου.Οι ενοχες δεν με πλημμυριζαν.Εχω αλλαξει.Εχω μαθει να λεω και γω ψεματα.Ή τουλαχιστον να κρυβω που και που την αληθεια.Γυρισα 4 η ωρα,δεν κοιμηθηκα σ΄αυτον γιατι ειχα δουλεια το πρωι.Ξημερωματα σαββατου,ησουν στην πορτα μου.Τα ματια μου ανοιξαν,τσιμπηθηκα,κοιταξα γυρω γυρω και ησουν εκει.Ναι.Εσυ ησουν.
-Βρε που πας?
-Εδω,δεν εφυγα ποτε
-Αρη,σε παρακαλω τωρα
-Τι?ολα τα θυμαμαι
-Εχεις θρασος!Ναι!Να εισαι απων 4 χρονια και τωρα να λες ποτε δεν εφυγα?Ποιο παιδακι θα το πιστευε αυτο?εχω μεγαλωσει δεν πιστευς σε παραμυθια,τωρα φτιαχνω τα δικα μου.
-[εξερευνητικο,νοσταλγικο βλεμμα]
-Τι κοιτας?γιατι ποτε δεν μιλας?Δεν εμαθες τιποτα με τη ΤΖΕΝΗ?Ωραια γκομενα,αυτη που σου αξιζε εξαρχης.Μια θεογκομενα!Μπραβο!
-Ειναι το '16..
-ναι Και δεν ειμαστε πια παιδια...
-Εγω ομως τις υποσχεσεις μου τις κραταω,τα στοιχηματα πρεπει παντα να τα κερδιζω.Ετσι ητανε παντα,στα παιχνιδια εχανες..ε φαγανα?
-....[δακρυα]

...Συνεχισε εσυ









CAP OU PAS CAP?

Το δασος με τις Πιτσιές!

Η φυση ειναι τελεια,καθε τι που δημιουργει,εχει μεσα του την ταση για ολοκληρωση.Ολα η φυση τα επλασε αρμονικα και συμμετρα λεει.Αλλα αυτο που ποτε δε θα της συγχωρησω ειναι που τα ωραια πραγματα τα εκανε απαγορευμενα!τα εκανε παχυντικα...Δηλαδη ωραια,η φυση μας δινει το λαδι και το αλατι,μας δινει και την πατατα.Ωραια,μας δινει και τα φασολια,αλλα γιατι να ειναι τοσο ωραιες οι τηγανιτες με λαδι πατατες και 10 κιλα αλατι απο πανω?Μην πω και τυρι?και γιατι να μην προτιμω τα φασολια που και καλο κανουν,και δεν παχαινουν για να μην πω οτι ειναι και πιο φθηνα!Γιατι το σκετο ρυζι να ειναι ανοστο και να θελω να του βαλω λιγο τυρακι,μια σαλτσουλα?Γατι οσο πιο νοστιμο ειναι το φαγητο,τοσο πιο ανθυγιεινο να γινεται?
Γιατι να βαριεμαι τους υπερ-δοτικους ανθρωπους και να κολλαω με τους μυστηριους,σκοτεινους οχαδερφιστες?Ε?Αντι να θελω να εκμεταλλευτω τα θρεπτικα συστατικα των μαλακών ανθρωπων,των ησυχων και ανιδιοτελων να βουταω με τα μουτρα σε οσους δεν ειναι ανοιχτα βιβλια?Η απαντηση ειναι βεβαια προφανης,γιατι ειναι πιο ενδιαφεροντες.Αλλα το ενδιαφερον δεν μπορει να σου εξασφαλισει την πληροτητα και στην ουσια δε σε κατευθυνει σε ανωτερο επιπεδο.Καθιστα απλως την ανακαλυψη του αντικειμενου,αυτοσκοπο,μοναδικη επιδιωξη..Το ενδιαφερον και το νοστιμο ειναι αυτα που θα σε παρασυρουν σε συνεχως βαθυτερες ανακαλυψεις,πιο επικινδυνες,ακομη πιο τρομακτικες πολλες φορες.Σου θολωνουν τα νερα,σε τουμπαρουν και σου φορανε παρωπιδες τετοια ατομα.Οπως τα πατατακια,απλα δεν μπορεις να φας μονο ενα!!Ετσι και οι 'ενδιαφεροντες' τυποι σου απασχολουν ολο το χρονο και σε αφηνουν επι ξυλου κρεμαμενο οταν ξαφνικα χαθουν απο τη ζωη σου.Και τοτε συνειδητοποιεις οτι εισαι ξενος στη ζωη σου,μισος,μονος.Δεν εχεις τι να κανεις γιατι το μονο που ξερεις πια να κανεις ειναι να λυνεις ιντριγκες,να ανεχεσαι ψευτονευρακια,να πιστευεις ψευτοψεματα εν γνωση σου.Εχει αδρανησει καθε αλλη δημιουργικη σου φυση.Ειχες και τετοια,θυμασαι?Ενδιαφεροσουν και για αλλα πραγματα εκτος απο ανακαλυψεις καινουργιων πτυχων αυτου του ΚΑΠΟΙΟΥ που μονοπωλουσε τη ζωη σου.Ειχες και αλλη ζωη πριν απο αυτον,μαλιστα πολυ πιο ξεγνοιαστη,αν οχι πιο ωραια.Συμφωνοι,τα πιο ωραια τα περασες μαζι του,αλλα γιατι η αναμνηση πρεπει σωνει και καλα να σημαινει οτι αξιζει και τωρα να ασχολεισαι με κατι τετοιο?Δεν το καταλαβα,δηλαδη οι μνημες σημαινουν παντα 2ες ευκαιριες ή απορριψεις?Οτι πρεπει  να κανεις απαραιτητα κατι για αυτες τις ξεθωριασμενες φωτογραφιες?Οχι,δε χρειαζεται.Τις στιγμες τις παγωνεις για να πας μπροστα βαζοντας τες στις αποσκευες σου,οχι για να τις κανεις σημαια και να επιστρεψεις να τις σωσεις.Και βεβαια λαθος ειναι να περιμενεις απο τον αλλον να τις σωσει.Μην του το ζητησεις,θα ειναι λαθος.Και αν δεν το κανει μην τον γεμιζεις τυψεις.Συμφιλιωνεται με την κατασταση δεν ειναι οτι και αυτος δεν δελεαστηκε ή δεν φλερταρε με την ιδεα να γυρισει.Αλλα πηγε να φαει κατι αλλο.Γι αυτον ισως ησουνα η σαλατα που τον στουμπωσε και θελει να φαει κατι παχυντικο και αμεσως να το ξερασει,να περασει κατι εφημερο και να μην το πολυσκεφτει...Δεν προκειται για σταυροφορια εδω περα.Δε πρεπει παντα να σωζεις τα χαμενα.Ολα τελειωνουν και απο καθε τελος υπαρχει κατι που γεννιεται,θες η μοναξια,θες μια νεα ασχολια...θες το κενο?αυτο που πρεπει να κανεις τωρα ειναι απλα να την βρεις με την κατασταση.Μην κρατας τα συμβολα του παρελθοντος και σταματα να νιωθεις σαν τον ηρωα που θα τα κανει ολα οπως πριν.Δεν ειναι αυτο το ζητουμενο,το επιθυμητο ειναι να τα κανεις ολα αλλιως και να σ'αρεσουν οπως θα γινουν.Τοτε δε θα εισαι ηρωας,αλλα μπορει να εισαι ενας ευτυχισμενος ανθρωπος-ή εστω ενας οχι δυστυχισμενος.Αλλα γιατι οχι?Ευτυχισμενος!Ευτυχισμενος κι αισιοδοξος.Συνεχισε να περπατας,θα βρεις πολλα δεντρα ακομα που μαλλον εχουν να σου δωσουν πολυ περισσοτετους καρπους και σαφως πιο υγιεινους.Αρκετα ασχοληθηκες με την πιτσια του κυριου,εφαγες τις πιτσες του,εφαγες το χωμα απο τις ριζες του και εγινες τετραπαχη.Για σε παρακαλω!Διαιτα!

poor kid live in a dream

Φοβαμαι οτι θα καταληξω μονη να ελπιζω σε εναν παραδεισο...

Φοβαμαι πως θα μεινω πισω ελπιζοντας πως τιποτα δε θα ειναι ιδιο,πως ολα θα αλλαξουν με μια μονο αποφαση και θα ξαναγεννηθουν.

Φοβαμαι οτι θα με βρουν σε ενα πατωμα να κλαιω παλι γιατι δεν εφτιαξε το γυαλι,εμεινε σπασμενο.

Φοβαμαι οτι η δυναμη που εχω τωρα οφειλεται στα νιατα μου και στα λιγα που εχω ζησει,οσο παει θα μειωνεται η αντοχη μου.Και φοβαμαι.

Ολα ειναι ωραια τωρα,μα φοβαμαι πως οταν παψω να φοβαμαι μετα απο λιγο θα διαλυθουν ολα οπως τοτε,οπως εκεινη την Παρασκευη...και τοτε δεν θα εχω πια τιποτα να δωσω,οσο κι αν θελω,θα ξερω καθαρα πως δε θα πρεπει.Απλως θα εχω αδειασει,δε θα μπορω τιποτε να κανω.Θα καθομαι μουδιασμενη και δε θα σκεφτομαι.Δε θα μυριζω τιποτα πια απο το παρελθον.Ολα θα ειναι αλλιως γιατι

μεγάλα πάθη,μεγάλα λάθη

..μεγέθη ανάλογα.Τα πάθη και τα λάθη.Όσο μεγαλυτερα τα παθη,τοσο πιο θανατηφορα τα λαθη.Τοσο πιο κοντα στην καταστροφη σε φερνουν.Οταν η ενταση των παθων μεγαλωνει,αδρανει η λογικη,εξασθενει η κριση και κυριαρχουν το ενστικτο,η ορμη,η δυναμη.Η δυναμη μεγαλώνει και αυτη,γινεται αδιστακτη,αυταρχικη,αλογιστη....Πανω απο ολα τρομακτικη και αγνωριστη.Που κρυβοταν αναρωτιεσαι...Και κανεις πραγματα που δε φανταζεσαι,υπομενεις καταστασεις ανυποφορες,μαθαινεις να μην κρινεις.Πλεον ΟΛΑ ειναι πιθανα.Τι θα εκανες αν...ΔΕΝ ΞΕΡΩ!ΑΣΕ ΜΕ!τιποτα δεν ξερω μετα απο αυτα.Ειμαι αρρωστη δεν το καταλαβαινεις?Δεν ελεγχω πια τον εαυτο μου!δε με ξερω,τωρα με μαθαινω και τρομαζω.Μεινε μακρυα μου σου λεω δεν ξερω τι κανω.Δεν ξερω τι λεω,ουτε τι πρεπει να λεω.Ειμαι σαν τους ναρκομανεις,αξιολυπητη.Η αποχη απο την ουσια στην οποια ειμαι εθισμενη με ξετρελαινει,με αγριευει.Μονο αυτη με ημερευει.Η επαφη με τον εθισμο μου:αμεση και αποτελεσματικη.Η μονη λυση ειναι η απομυθοποιηση της..Εδω ανατρεπεται η αναλογια για το δικο μου εθισμο.Η αποχη δεν κανει δουλεια..ετσι ο εθισμος μου θεριευει δεν κοπαζει.Ισως,λεω ισως η τριβη να την τιθασευσει.Θα το κανει ομως?Δεν ξερω!ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙΠΟΤΑ!Ειναι ενας κρικος περασμενος στον εγκεφαλο μου και εμποδιζει τις προβλεψεις.Θολωνει το τοπιο..δε γινεται τιποτα ετσι,νιωθω παραλυμενη,παραδομενη στην κυκλοφορια ενος οχηματος χωρις δρομολογιο,με τυχαιες στασεις και πιθανον χωρις προορισμο..Αυτο,λειπει ο προορισμος.Λειπει το οραμα και το κινητρο.Πρεπει να δω λιγακι πολιτεια,λιγο ηλιο και ανθρωπους.Να διαβω με το κορμι μου καποιες πορτες και να παψω να τα ζω ολα θεωρητικα.Να παψω να τα σκεφτομαι τοσο..Δε γινεται το ξερεις?Αυτο εγω το ξερω σιγουρα.Δε γινεται να αλλαξω το μυαλο μου οπως και συ δεν προκειται να αλλαξεις τη θεση στην οποια με εχεις βαλει,ή καλυτερα τη θεση στην οποια εχω ξεπεσει λογω καταληψης της first class απο το ΕΓΩ σου.Ευτραφες,αδιαλλακτο,αχορταγο ΕΓΩ!Δεν το μπορω ομως αλλο,βαρεθηκα να το τα'ι'ζω και εγω να παιρνω μερικα απογοητευτικα ψιχουλα.Βαρεθηκα να γρατζουναω τις πορτες για λιγη τροφη και γω.Ειναι ολεθριο.Σε εναν ανθρωπο με τετοια παθη ευθανασια χρειαζεται.Καντην λοιπον!Τι περιμενεις καντην!Κοψε το νημα αφου δεν μπορεις να το δεσεις.Μη με κανεις να περιμενω και αλλη απογοητευση.Καντο ή τά'ι'σε με πια!Ενα κουταβι ειμαι και γω τι νομιζες επειδη στο παιζη σπουδαια?Δεν το ξερεις τι χρειαζομαι?Το ξερεις,αλλα ξερεις πολυ καλα οτι θα ειμαι πιστος σου φυλακας και δυσκολα θα χαθω.Παρε με αγκαλια,τά'ι'σε με,προστατευσε με..αφου σου δινω ο,τι εχω!Την οποια ταπεινη μου υπηρεσια,τη μεγιστη μου αφοσιωση.Χωρις ΚΑΝ να με τα'ι'ζεις.Σκεψου να με τά'ι'ζες κιολας...ποσο καλυτερο θα ημουν.Υπακουο,ησυχο..Τωρα ειμαι μαντροσκυλο..
Αφου ξερεις....

στα σεντονιαααααααααα μυριζει ακομαααααααα

Καποια πραγματα απλως σου λειπουν.Ασυναισθητα,ασυνειδητα παραλογα-σου λειπουν.Καποια θεματα τα εχει στυψει η λογικη σου και ομως η ψυχη σου ακομη βγαζει ζουμι,ακομη παλευει με αυτα.Δεν υπαρχει γυρισμος στις εμμονες.Αφηνουν το ανεξιτηλο σημαδι τους.Ειναι βαθυ,ειναι ματωμενο και θα ειναι για παντα φρεσκο.Οι μνημες για το σημαδι τους ειναι σαν το τζιν πανω στην πληγη...Ενας σπαστικος πονος που δεν μπορεις να αποφυγεις.Και συ συνεχιζεις να φορας το τζην..Ανακαλωντας συνεχως μνημες και χαδια,χαμενα φιλια,την ερωτικη ανατριχιλα,την παιδικη ανεμελια...Τα ψεματα τις αγαπες και τα λουλουδια.Ηταν ωραια ομως,ετσι δεν ειναι?Να δινεσαι και ας φτυνεσαι,να αγαπας και ας πονας,να παιζεις αλλα να μην παιζεσαι,να πονας και ας μην περναει.Να περιμενεις και να μην ερχεται,να δεχεσαι και να μη σε δεχεται...Να ζεις απο αυτον και να ζει απο σενα.Και ας πηγε μ αλλη και ας εφυγε μακρυα και ας μην ξαναγυρισει.Θα ειναι εκει η μνημη,αυτη παντα θα την αγαπας.

''Μετανιωνεις?''-οχι ποτε.Ποτε και για τιποτα.Δε μετανιωσα ουτε τη στιγμη που σου φιλησα τα ποδια ουτε το χρονο που μου πηρε να σηκωθω απο τα πατωματα που επεσα για σενα.Δε μετανιωσα ουτε ενα δακρυ που εριξα,ουτε τη βια που σου ασκησα,ουτε τα ενοχα φιλια που σου δωσα.Τιποτα που εκανα δε μετανιωσα να το θυμασαι.Ο,τι εγινε,εγινε για ενα λογο...για να φωτιστει ο δρομος μου.Για να γινει λιγο πιο καθαρη η εικονα του εαυτου μου,για να καταλαβω τι εισαι εσυ και τι ειμαι εγω.Τι αξιζεις εσυ και τι αξιζουν οι αλλοι.Ποσο μακρυα μπορω να φτασω και γιατι,ποσο μπορω να πονεσω και πως μπορω να περασω απο αυτη τη ζωη χωρις να φθαρω...Να καταφερω μετα απο αυτα να βγω αλωβητη,να βγω καινουργια και πανισχυρη.Να καταφερνω πια μονη μου ο,τι πεφτει κατω να μη σκυβω να το σηκωσω.Μετα απο σενα σιγουρα ετσι θα γινει.Εχω υποσχεθει στον εαυτο μου οτι εισαι το τελευταιο πραγμα που εσκυψα να σηκωσω,αλλα δε σε βρηκα πουθενα.Εφαγα τη χαστουκα μου και τωρα θα μαθω κυρια!Δε θα ξανακανω λαθος κυρια!Δεν παει το χερι μου πια να κανει λαθος,πως το λενε παει πια,εμαθε κυρια.Οχι αλλη τιμωρια το μαθημα μου το πηρα..ακομα στεκομαι με το ενα ποδι στη γωνια κοιτωντας τα σκουπιδια κυρια,αχ αφηστε με να σηκωσω το μπιχλιμπιδακι που μου πεσεεε!Οχι!ενταξει το παιρνω πισω.Τιποτα πια απο τα σκουπιδια,τωρα μονο καινουργια πραγματα καλα γυαλισμενα και με την καλυτερη γεμιση!Την καλυτερη!
:)

The storyteller who had copied greek Faust.

15 τονοι πανω απο το κεφαλι.45 κιλα δεμενα σε καθε ποδι και ελευθερα τα χερια!Υπαρχει η ταση να βυθιστω απο το βαρος αλλα κρατιεμαι απο κατι κιγγκλιδωματα,κατι ψιxουλα λογικης.Ευαισθησια παει πια...που καιρος για τετοιες πολυτελειες.Η μονη πολυτελεια που εμεινε ειναι μια σαμπανια και αυτη οχι δικια μας.Χρονος για μενα-η πληρης ενοχη.Χρονος για σενα,εντελως χαμενος,χρονος για μας,απογοητευμενος.Και ο χρονος εχει χασει την υπομονη του.Φωναζει οτι πρεπει να φυγει χωρις εμας,βιαζεται.Ειναι αμειλικτος το ξερεις.Εχω κανει κονε μαζι του καιγι'αυτο μας περιμενει..Κανονικα θα πρεπε οχι απλως να εχει φυγει αλλα να εχει κανει και τη δουλεια του μαζι μου.Να παρει τις μυρωδιες του παρελθοντος και να τις αντικαταστησει με νεες,ή απλα να μου βουλωσει τη μυτη.Σιγα,μονο οσφρηση εχουμε?
Δεν το εχει κανει.Α ρε χρονε αλητη φωναζω,αλλα γουσταρω και γω που εκανα συμφωνια με το διαβολο.Τα θελω και καθομαι.Ειναι βλεπεις και τα βαρη στο κεφαλι μου,εμποδιζουν την καθαρη σκεψη,την αμυνα...Ελευθερωνουν τους φραγμους και καταλυουν τον εγωισμο μου.Μα θα ρθει το πληρωμα του διαβολου δε μπορει.Θα απαιτησει να φυγει,καποια στιγμη δε θα νοιστει για καμια μυρωδια,για καμια ξεθωριασμενη μνημη.Μια στιγμη θα συγκαταθεσω και γω και θα παει και το παλιαμπελο.Δε μπορει...Κρατας την αλλη πλευρα του νηματος-δεν την τραβας για να ρθω πιο κοντα.Τη βαστας χαλαρα και ειναι ετοιμη να σου πεσει.Περιμενεις απο μενα να τυλιξω το νημα?Μας δουλευεις μαλλον.Δικος μου φιλος ειναι ο χρονος.Εσυ εκοψες τον κομπο μας και τωρα παλι απο την αρχη εσυ πρεπει να τον δεσεις.Εγω ας βαζω οσους λαβυρινθους θελω στο δρομο σου.Εγω φτιαχνω το παραμυθι αφου εσυ κομματιασες την παγματικοτητα.Δεν μπορεις να βρεις το δρομο σου?Να βρεις το μινωταυρο και να τον σκοτωσεις?τοσο καιρο που τον αφηνεις εχει εξαγριωθει.Εχει μονο στοχο να σε κατασπαραξει.Εσυ τον εφτιαξες αυτο το μινωταυρο το ξερεις πολυ καλα.Εσυ-ο χρονος και ο λαβυρινθος.Ελα μην κατηγορουμε το λαβυρινθο.Αυτος ηξερες οτι θα υπαρχει.Ειπες οτι θα ελευθερωσεις την αριαδνη.Γιατι στο δικο μου μυθο η αριαδνη ειναι πανω στο μινωταυρο και εχει τρελαθει εξαιτιας του.Η καρδια της εχει γεμισει απο την οργη του τερατος και αν δε βιαστεις να τη σωσεις θα τελειωσει ο χρονος σου,θα μετακομισει αλλου.Θα εξαφανιστει ο λαβυρινθος και μαζι του και η αριαδνη με το μινωταυρο.Γιατι πια πανε μαζι..Αν δεν καταφερεις Θησεα να τον βρεις και να τον σκοτωσεις μαζι θα μεινουν μια ζωη..Και τυφλωμενη η αριαδνη απο αυτον,θα χρεωσει τη σκλαβια της σε σενα.Δε θα φταις αλλωστε?Εσυ δεν την εσωσες.Δεν ησουν τοσο γενναιος και ικανος να επιβληθεις στα παθη σου.Ανθρωπος εισαι Θησεα και τα λαθη του ανθρωπου ειναι.Αλλα τη στερηση της ελευθεριας της η αριαδνη δε θα στη συγχωρεσει.Δε θα σκεφτει το λαβυρινθο.Γιατι αυτος απλα υπηρχε.Πηρες την ευθυνη και της ειπες μονο να περιμενει εκει και να μη φυγει μονη της.Εσυ ηθελες να τη σωσεις.Αυτη μπορουσε να φυγει μονη της και να μη σε εχει αναγκη.Τα θελε το γκομενακι.Ηθελε να σωθει και δεν υπολογισε τα τρωτα σημεια του Θησεα.Δε βαριεσαι,αυτη θα την καταβρει με το μινωταυρο,εσυ θα εχεις χασει την αποστολη.

ΠΑΝΔΗΜΙΑ!

SOS!Κινδυνευετε!Ακρως μολυσματικος ιος,μεταδιδεται με τον αερα,ακομα και σε κενο αερα ή κυριως σε κενο εγκεφαλου.Προβαλλεται πολυ απο τα σηριαλ,τις αμερικανικες ταινιες,τις μητερες τις καραβοτσακισμενες 50αρες και οχι μονο.Το επιστημονικο του ονομα ειναι προδοσια-απιστια.Οι κοινες παθουσες το ονομαζουν 'κερατο΄και οι υπαιτιοι ΄στιγμιαιο΄λαθος.Δεν υπαρχει αντιδοτο αλλα δυστυχως ουτε τροπος να προστατευτειτε.Εχει προταθει να μπουμε ολες σε μια γυαλα και να κλεισουμε ματια μυτη ποδια και να περιμενουμε το θανατο απο ασφυξια.Ερευνες εδειξαν οτι η εμπειρικη αυτη μεθοδος προληψης εμφανισης ή επανεμφανισης της νοσου εχει καταστρεπτικα αποτελεσματα.Στη γυαλα επιδρουν καρκινογονα αερια κυνισμου που προσβαλλουν την ανωτερα καρδιακη οδο-εγκεφαλικη αποφυση-εγωιστικη καρωτιδα.Οι ασθενεις απαξ και εξαχθουν της γυαλας αντιμετωπιζουν τη ζωη χωρις τολμη,χωρις συναισθημα με ενα διαρκη φοβο μολυνσης εκ νεου.Ακομα μεγαλυτερος φοβος υπαρχει για τη νοσο στη λανθανουσα μορφη της,οταν δεν ειναι διακριτη και αρα ουτε ιασιμη.Κατατρωει απλα τον οργανισμο και τα αποτελεσματα της ειναι δυσδιακριτα.Θυμιζουν απλο κρυολογημα που θεωρητικα περναει με αντιβιωσεις και τις καταλληλες ενεργειες του ασθενη.Ο ιος ειναι υπουλος και μπορει ακομα και μετα τον κατευνασμο του να εξαρθει και να συμπεριφερθει ως θυμα-επιθετικα.Αυτο ειναι και η χειροτερη εκβαση της ασθενειας.Οταν ο ιος λαμβανει τη θεση του θυματος και ξεγελα τα καλα κυτταρα οτι θιγεται απο αυτα.Τα υγιη κυτταρα παρασυρμενα απο τη φρενιτιδα της ασθενειας παραπλανωνται-δισταζουν να αμυνθουν γιατι εχουν αναπτυξει ανοσια στον ιο-εχουν δηλαδη μνημη αυτου,και λογω αυτης της μνημης περι προηγουμενης ιασης του,δισταζουν να τον ξεφορτωθουν.
Καλα μου κυτταρα...Ξυπνηστεεεεεεεεεεεε