ΠΑΡΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΟ ΡΟΥΝΤΟΛΦ!

Τα πραγματα δεν ερχονται οπως τα σχεδιαζει ο ανθρωπος..Αυτος εχει την εμφυτη ταση να ονειρευεται και να προσπαθει παση θυσια να ορισει το μελλον,να ξορκισει το σκοτεινο αγνωστο..Δε λεει να αποδεχτει οτι καποια συμβαντα ειναι αναποφευκτα ή μαλλον τα προκαλουν παραγοντες εκτος της σφαιρας επιρροης του..Και για το λογο αυτο απογοητευεται,απελπιζεται και ψυχορραγει χωρις να καταφερνει να παρηγορησει τον εαυτο του ο αδυναμος ανθρωπος.Υπαρχει δυνατος ανθρωπος ομως?Πολυ θα θελα παλι να κανω μια κατηγορια που να περιλαμβανει ανθρωπους που ειτε μπορουν και γνωριζουν το μελλον ή απλως εχουν την ευχαιρια να προσαρμοζονται στις καταστασεις που δεν τους 'ευτερπουν'..Ωστοσο ο παντοδυναμος ανθρωπος δεν υπαρχει σε αυτο το πλαισιο,κανενας δεν 'χαμαιλεωνεται' και στα πιο μαυρα βραχια αυτοματα,χωρις να περασει μια φαση επαναπροσδιορισμου.Οι περισσοτεροι επισης,ακομα και μετα τη μεσοφαση,ακομα κ υστερα απο την τροπη σε χαμαιλεοντα πισωγυριζουμε και μεγαλοποιουμε το προβλημα μας...'Η χειροτερα,φανταζομαστε την καλυτερη εκβαση που θα μπορουσε να εχει και αυτοοικτιριζομαστε..Γνωριζοντας οτι αυτη η φαντασιοπληξια,αυτη η υστερη ελπιδα ειναι χωρις σκοπο,αδυνατο να αποδωσει καρπους-αποτελει απλα μια ακομα ταση για αυτοκαταστροφη και αυτολυπηση..Το συμπλεγμα κατωτεροτητας μας θελουμε να το βιωσουμε μεγαλοπρεπα-εχοντας μονο αυτο στο μυαλο..γινεται πια αυτοσκοπος η διατρανωση αυτου του συμπεγματος και υστερα νιωθουμε δεσμιοι ανωτερων δυναμεων.Ακομα και οι φρασεις μας:'Την τυχη μου,Γιατι σε μενα,Γιατι θεουλη μου' κτλ δηλωνουν την εμμονη μας με την ασχημια της ζωης που νιωθουμε οτι μας κυνηγαει.Και παραλληλα αυτο ειναι και μια υποσυνειδητη αντιβιωση..Δε φταιμε εμεις,αλλα η τυχη μας!Και καααπως ανακουφιζεται ο πονος.Ομως εχει σκεφτει κανεις μας οτι δεν φταινε οι καταστασεις,αλλα η αντιληψη μας,πως τις προσλαμβανουμε..Το πώς εχουμε δει τη ζωη..στρωμενη με ροδοπεταλα..ή με τριανταφυλλα των οποιων συνεχως αποφευγουμε τα αγκαθια?Το θεμα τελικα ειναι αλλο...Η εντονη βιωση..εκει που καθεσαι φασκιωμενος με ασφαλιστικες δικλειδες προστασιας απο την αυτοκαταστροφη,θες να ζησεις την απολυτη δυστυχια ή την θεωση.Ο,τιδηποτε μεσαιο δε σου φτανει,ειναι ανοιαρο και ανουσιο.Θες να ζεις στην κοψη για να νιωθεις οτι ζεις...Γι'αυτο και κοιτας πισω μια ζωη,ονειρευεσαι μια ηρωικη εκβαση στα προβληματα σου..Ποσο κακο σου εχουν κανει οι αμερικανικες ταινιες!

....μια τυχη στα τειχη

4 τοιχοι,μια πορτα,μια ντουλαπα εντοιχισμενη 2 γραφεια ενας καθρεφτης κι εγω.Διπλα μου το κομοδινο και πανω του δυο δαχτυλα σκονη,ενα ποτηρι αδειο απο φραπε-νεροζουμι,ενα μπουκαλι νερο αδειο-ενα γεματο..ενα κολιε πεταμενο, ενα ξυπνητηρι..Στην καρεκλα ρουχα και βιβλια,στο γραφειο στιβες βιβλια και πυτζαμες αναμεσα στις σελιδες,παπουτσια στη βιβλιοθηκη,τσαντες πανω απο τα βιβλια.Κι ενα παραλληλεπιπεδο χαρτινο ομοιωμα γνωσης τεμαχισμενο στα χερια μου,χρωματισμενο με φωσφοριζε χρωματα για να ξορκιστει η βαρεμαρα του, με μαυρες μουντζουρες πανω του να λεει για το δικαιο..Να γραφει πολλα και να λεει λιγα,να θυμιζει τοσα και να ξεχναω τα περισσοτερα.Απο πισω του εγω,μυαλο ρημαδι που βρισκει αφορμες να αποφυγει να τα απομνημονευσει.Ενας νυχοκοπτης,ενα μανο,ενα κινητο οι- αφορμες.Πισω απο το διπλανο τοιχο ενα σωμα αδειο,ελευθερωμενο απο τυψεις και κενο απο ενδιαφεροντα που ο,τι θωρει απλα το βλεπει,βαριεται να το επεξεργαστει,εχει παει εξαλλου 10 η ωρα..θα πεσει στο ληθαργο του οπου να ναι..Εχει εφησει τη ζωη στα χερια μου,δινει μονο υποδειξεις χωρις ουτε να προσπαθησει να παραδειγματισει.Αριστο στα τυπικα-ουσιωδη μεν- αλλα δεν εχει πετυχει το κατι παραπανω.Εχει μεινει εκει,σαρωσε απειρες εμπειριες και τωρα πια κορμι γερικο και μυαλο σοφο εχει βαλει τελος στην αποδοχη εμπειριων.Εχει κλεισει τις πυλες και κοιμαααται,ειναι σε καταστολη πια για ολη την υπολοιπη ζωη του.Κι εγω,ακολουθωντας τις υποδειξεις του μα παρεκλινοντας οπου μπορω,βρισκομαι απο την αλλη μερια του τοιχου χωρις τιποτα να μας κρατα κοντα μονιμα.Μονο τυχαινει καμια φορα να σκονταψουμε ο ενας πανω στον αλλον και αυτο ητανε.Ο τοιχος αυτος ηταν αναμεσα μας παντα,και θα ειναι για παντα εκει να στεκει-αμειλικτος,σχεδον τραυματικος,πολλες φορες ωστοσο, καταφυγιο.Και εγω πολλες φορες εκει που κοιταζω τις μουντζουρες φωναζω δε θελω αλλη τροφη,εσκασα,μπουχτισα θελω κατι ενδιαφερον!Μα που να καταλαβει αυτο το αψυχο κορμι!πως να ακουσει τι συμβαινει εδω κατω?Το δωματιο αποκτα 2 αξονες,πολλοι θα λεγανε δεν εχει χωρο ουτε για οξυγονο..Εχει ομως τοση σκεψη βαλμενη...Μια ζωη ολοκληρη βιωμενη εκει..ειναι το βαθος του πνιγμου μου..Εκει βρισκω τα κοραλλια και τα μαργαριταρια της γυναικας με τα μαυρα..συχνα θελω να το γκρεμισω και να βγω στον κοσμο-την πολιτεια- αλλα θα ειναι γεματη αψυχα κορμια σαν αυτο απο την αλλη μερια του τοιχου,ειμαι καταδικασμενη να τα συναναστρεφομαι..Εγω μεσα μου ομως θα κρατω παντα το δωματιο αυτο...με τα βιβλια μου,τα ρουχα μου,τα σκονισμενα ραφια-''τα μαντηλια μου τα στραβοπατημενα μου παπουτσια,τα ποιηματα μου..χωρις καθολου βαλιτσες!Τι να τις κανεις?Αφησε με να ρθω μαζι σου''