Getting to the surface

Πως να ξεφυγεις απο τον ιδιο σου τον εαυτο?Μπορεις?Μπορεις να αναστηλωσεις ο,τι εχασες με μια απλη επαφη καποιων ουσιων στον εγκεφαλο σου?Ειναι ''βαθυ βαθυ το πεσιμο,βαθυ βαθυ το ανεβασμα''...Οσο πιο χαμηλα πεσεις τοσο πιο δυσκολο ειναι μετα να ανελθεις,να αναδυθεις απο το καζανι με τις συμφορες σου,τις ανακατεμενες και τρελες σου σκεψεις.Βυθιζεσαι γιατι σκεφτεσαι,σκοτιζεσαι παααρα πολυ,ανησυχεις,αναλαμβανεις ευθυνες και αν αντιληφθεις οτι δεν εισαι τοσο συνατος να τις φερεις σε περας δεν ξανανεβαινεις στην επιφανεια.Για να ανεβεις εχεις ζητησει πολλη βοηθεια,αλλα το μετανοιωνεις..Γιατι παντα σου μαθανε οτι εσυ ταχθηκες να βοηθας,να συμβουλευεις.Υπαρχουνε στιγμες που γινεσαι θνητος και ξεσπας τοσο αγρια,εως και με ζωωδη τροπο,κλαις με λυγμους,γελας δυνατα,σιωπας δυνατοτερα...Λενε οτι το πενθος εχει καποιες φασεις,νομιζω ειναι αρνηση-θυμος-αποδοχη?Ή κατι τετοιο με αλλη σειρα..Και αν εχω περασει κατ'ευθειαν στην αποδοχη δεν ειμαι νορμαλ?Δεν ηταν αρκετη η αγαπη μου?Ή απλα εχω μαθει να δαμαζω τα παθη μου?Οχι..ειμαι φυσιολογικος,ολοκληρωνω τον κυκλο εστω και διανυοντας μονο ενα βημα.Το προβλημα υπαρχει οταν παραμενεις στην αρνηση,μια ατερμονη παλη με τη φυση και την πραγματικοτητα.Μια ηδεχθης δυναμη για αυτοκαταστροφη και δηλιτηριαση ολων των γυρω σου.Οταν παραμενεις στην αρνηση κατι δεν παει καλα μαζι σου φιλε,δεν εχεις τη δυναμη να σκεφτεις,να δημιουργησεις,να αναπτυχθεις.Εισαι καταδικασμενος να δεσμευεσαι απο τα παιχνιδια του μυαλου σου που σε αποκλειουν απο τον κοσμο και ο,τι αγαπας.Γινεσαι καχυποπτος και προσπαθεις με ενα δικο σου τροπο να κολλησεις τα σπασμενα-δεν μπορεις..Εδω ειναι που πρεπει να δωσεις τα σκηπτρα σου,να απομακρυνθεις απο τους προστατευομενους σου και να παραιτηθεις απο το ρολο σου.Μια ακρως φυσικαλιστικη θεωρια θα σε απαλλαξει απο τα χρεη σου:χρηζεις βοηθειας γιατι δυο καλωδιακια στο μυαλο σου δεν κανουν πια επαφη.Δε σε οδηγουν πια στην επιφανεια αλλα ολο και πιο βαθεια,θες εναν ηλεκτρολογο..αυτο θες.Και εγω?ποιος ειναι ο ρολος μου εμενα θα μου πεις?να φροντιζω τον εαυτο μου?η να προσπαθω να φροντισω εσενα?Αφου βλεπω οτι δε σε βοηθαω,δεν εχω τετοια δυναμη.Τα καταφερα μια φορα-ενιωσα δυνατη αλλα τωρα χρειαζεται καποιος πιο δυνατος για να σε κρατησει στην επιφανεια..Τωρα εγω ξεσπαω,αποδεχομαι και θυμωνω..αυτη ειναι η δουλεια μου.Σαφως βεβαια και να σε αποφευγω-να σου κρυβομαι και να σε κατηγορω..Δεν με κανεις πιο δυνατη,με κανεις ρεζιλι στον εαυτο μου,με κανεις να χανω την εμπισοσυνη μου στις δυνατοτητες μου,στοιχειωνεις την καθημερινοτητα μου,μου στερεις εσενα,μου στερεις εμενα.Γινομαι αλλη,οξυθυμη κακια και απροσδοκητα κακοκεφη.Χανω τις ισορροπιες μου και φταις εσυ.Θα χασω και εγω τα σκηπτρα μου επειδη μου δειχνεις καθε μερα οτι δεν μπορω να τα χρησιμοποιησω,να σε σωσω.Δεν μπορω..και γινομαι αλλη...και λυτρωνομαι μονο πιανοντας κατι ψαρακια στην επιφανεια που με χορταινουν για λιγο και μετα παλι πεινω.Εχω εναν δασκαλο που θα με μαθει ψαρεμα..αυτον περιμενω,αυτον ευχαριστω.

Γελα δασκαλε

Δηλός Παλιάτσος

Everything falls apart-even the people who never frown eventually break down.Ποσο αληθεια μπορει να κρυβει αυτος ο στιχος?δεν ειναι μεγαλου μουσικου,ουτε διακεκριμενου συγγραφεα..παρα τα λογια μιας εμπειριας,μιας χωρις τελος καταθλιψης της οποιας ψαχνεις να βρεις την αιτια.Ψαχνεις να βρεις την πηγη αυτης της κακοκεφιας της μιζεριας της αποκοπης..της ελλειψης εμπνευσης και παθους.Ενα ειναι το προβλημα..δεν εχεις προβληματα.Και αυτο ειναι το ποιο σοβαρο,το ανυπερβλητο σου εμποδιο στο δρομο σου στην ευτυχια-ή τη δυστυχια-.Το μυαλο σου αποπροσανατολιζεται,χανεται στη λαιλαπα της επιθυμιας,των σχεδιων και των βαθεων συλλογισμων.Και κουραζεσαι σκεπτομενος,και χαιρεσαι σκεπτομενος και απογοητευεσαι σκεπτομενος.Ολα στο μυαλο σου μοιαζουνε ιδανικα ή τραγικα μονοτονα.Εχεις τασεις φυγης ενω το μονο που επιδιωκεις ειναι τα υλικα αγαθα,ή η σκεψη να σηκωθεις απο τον υπνο σου.Ολα θες να τα σκεφτεσαι,φοβασαι να ζησεις,δεν ετυχε να ζησεις.Παντα εδινες τις καλυτερες συμβουλες ολοι σε επαινουσαν ολοι σε θαυμασαν καποια στιγμη και σου αρεσε.Βολευτηκες στη δουλεια του σκηνοθετη γιατι δεν ετυχε να παιξεις καθολου στο εργο.Και ομως η πιο φλογερη σου επιθυμια ειναι αυτη:να υποδυθεις τον εαυτο σου σε καταστασεις ομηρικες,να μπλεχτεις σε αμλετικα προτυπα και να αγαπηθεις για τις πραξεις σου.Ομως οταν σου προταθηκε ο ρολος της ζωης σου,ο κυριος και αποφασιστικος εσυ λυγισες γιατι δεν μπορεις να μαθεις εσυ το ρολο σου,εχεις μαθει μονο να τον διδασκεις,να θεωρεις,να εισαι αμειλικτος και παντα ακλονητος.Εισαι ενας οδηγητης που θυσιαστηκε για να σωσει τους αδυναμους που ζητησαν τη βοηθεια σου και τωρα πια δε θυμασαι πως να παιξεις τον εαυτο σου.Ωστοσο παντα για τον εαυτο σου θεωρεις,συλλογιζεσαι και θετεις πλαισια.Τωρα που τα φωτα θελουνε να αναψουνε για σενα εσυ τραβας στο γκρεμο ολο το θειασο γιατι δεν εμαθες ποτε τον εαυτο σου.Νομιζες οτι τον ηξερες..εισαι οδηγητης γιατι το σωμα σου ειναι αδυναμο,το μυαλο σου μονο ΜΠΟΡΕΙ.Τι να κανει ομως το μυαλο σου οταν σαλευει με τα φωτα?Σε εκεινη την στιγμη που αποκτα διαστασεις το χρωμα,το σωμα θελει να εμφανιστει και εσυ δεν μπορεις να το βρεις στα δωματια αυτου του μυαλου που μπορει..Αδυνατει να βρει λυσεις γιατι αυτες επιζητουν το σωμα,την αντοχη,την πειρα...Πεφτει..και πεφτει και πεφτει ωσπου να δει το θειασο του να κλαιει να πονα για την απουσια του,να παραπονιεται που δεν τον μαθαινεις πια γιατι απεκτησες τα δικα σου προβληματα.Εγωισμοι και απο τον οδηγητη?ανημπορια μπροστα απο ενα ρολο?Και εκει σπας,λυσσας για να ανακτησεις τα χαμενα σου επιφανειακα χρονια..αλλα αυτα εχουνε φυγει,γιατι τα πληγωσες.Δεν εχουνε πια φορεις για να σε συγκρατησουν..και δεδομενου του αξιωματος σου τα σκηπτρα σου χανονται οταν σε χανει απο τα ματια του ο θειασος σου.Και μηδενιζεις το ρολοι.Πρεπει να φτασεις εκει απο οπου αρχισες αυτο το νοσηρο ταξιδι.Νομισες οτι εφτασες στο 1 αλλα παντα εμενες στο μισο γιατι δε μπορουσες να καταλαβεις οτι θελει σωμα για να ταξιδεψεις,να παιξεις τους ρολους σου και να διαγραψεις τον κυκλο σου επιτυχημενα,θελει να πυρωθεις και να συνεχισεις.Ας καεις,ο ανθρωπος ως αλλος φοινικας θα αναγεννηθει ακομα και αν καουν και οι σταχτες του.Μπορει να γινει αν γκρεμισεις τους τοιχους του μυαλου σου και βρεις το νοημα σου.Να παιζεις,να αγαπας,να ονειρευεσαι