Δηλός Παλιάτσος

Everything falls apart-even the people who never frown eventually break down.Ποσο αληθεια μπορει να κρυβει αυτος ο στιχος?δεν ειναι μεγαλου μουσικου,ουτε διακεκριμενου συγγραφεα..παρα τα λογια μιας εμπειριας,μιας χωρις τελος καταθλιψης της οποιας ψαχνεις να βρεις την αιτια.Ψαχνεις να βρεις την πηγη αυτης της κακοκεφιας της μιζεριας της αποκοπης..της ελλειψης εμπνευσης και παθους.Ενα ειναι το προβλημα..δεν εχεις προβληματα.Και αυτο ειναι το ποιο σοβαρο,το ανυπερβλητο σου εμποδιο στο δρομο σου στην ευτυχια-ή τη δυστυχια-.Το μυαλο σου αποπροσανατολιζεται,χανεται στη λαιλαπα της επιθυμιας,των σχεδιων και των βαθεων συλλογισμων.Και κουραζεσαι σκεπτομενος,και χαιρεσαι σκεπτομενος και απογοητευεσαι σκεπτομενος.Ολα στο μυαλο σου μοιαζουνε ιδανικα ή τραγικα μονοτονα.Εχεις τασεις φυγης ενω το μονο που επιδιωκεις ειναι τα υλικα αγαθα,ή η σκεψη να σηκωθεις απο τον υπνο σου.Ολα θες να τα σκεφτεσαι,φοβασαι να ζησεις,δεν ετυχε να ζησεις.Παντα εδινες τις καλυτερες συμβουλες ολοι σε επαινουσαν ολοι σε θαυμασαν καποια στιγμη και σου αρεσε.Βολευτηκες στη δουλεια του σκηνοθετη γιατι δεν ετυχε να παιξεις καθολου στο εργο.Και ομως η πιο φλογερη σου επιθυμια ειναι αυτη:να υποδυθεις τον εαυτο σου σε καταστασεις ομηρικες,να μπλεχτεις σε αμλετικα προτυπα και να αγαπηθεις για τις πραξεις σου.Ομως οταν σου προταθηκε ο ρολος της ζωης σου,ο κυριος και αποφασιστικος εσυ λυγισες γιατι δεν μπορεις να μαθεις εσυ το ρολο σου,εχεις μαθει μονο να τον διδασκεις,να θεωρεις,να εισαι αμειλικτος και παντα ακλονητος.Εισαι ενας οδηγητης που θυσιαστηκε για να σωσει τους αδυναμους που ζητησαν τη βοηθεια σου και τωρα πια δε θυμασαι πως να παιξεις τον εαυτο σου.Ωστοσο παντα για τον εαυτο σου θεωρεις,συλλογιζεσαι και θετεις πλαισια.Τωρα που τα φωτα θελουνε να αναψουνε για σενα εσυ τραβας στο γκρεμο ολο το θειασο γιατι δεν εμαθες ποτε τον εαυτο σου.Νομιζες οτι τον ηξερες..εισαι οδηγητης γιατι το σωμα σου ειναι αδυναμο,το μυαλο σου μονο ΜΠΟΡΕΙ.Τι να κανει ομως το μυαλο σου οταν σαλευει με τα φωτα?Σε εκεινη την στιγμη που αποκτα διαστασεις το χρωμα,το σωμα θελει να εμφανιστει και εσυ δεν μπορεις να το βρεις στα δωματια αυτου του μυαλου που μπορει..Αδυνατει να βρει λυσεις γιατι αυτες επιζητουν το σωμα,την αντοχη,την πειρα...Πεφτει..και πεφτει και πεφτει ωσπου να δει το θειασο του να κλαιει να πονα για την απουσια του,να παραπονιεται που δεν τον μαθαινεις πια γιατι απεκτησες τα δικα σου προβληματα.Εγωισμοι και απο τον οδηγητη?ανημπορια μπροστα απο ενα ρολο?Και εκει σπας,λυσσας για να ανακτησεις τα χαμενα σου επιφανειακα χρονια..αλλα αυτα εχουνε φυγει,γιατι τα πληγωσες.Δεν εχουνε πια φορεις για να σε συγκρατησουν..και δεδομενου του αξιωματος σου τα σκηπτρα σου χανονται οταν σε χανει απο τα ματια του ο θειασος σου.Και μηδενιζεις το ρολοι.Πρεπει να φτασεις εκει απο οπου αρχισες αυτο το νοσηρο ταξιδι.Νομισες οτι εφτασες στο 1 αλλα παντα εμενες στο μισο γιατι δε μπορουσες να καταλαβεις οτι θελει σωμα για να ταξιδεψεις,να παιξεις τους ρολους σου και να διαγραψεις τον κυκλο σου επιτυχημενα,θελει να πυρωθεις και να συνεχισεις.Ας καεις,ο ανθρωπος ως αλλος φοινικας θα αναγεννηθει ακομα και αν καουν και οι σταχτες του.Μπορει να γινει αν γκρεμισεις τους τοιχους του μυαλου σου και βρεις το νοημα σου.Να παιζεις,να αγαπας,να ονειρευεσαι