Unprotected Lois in Wonderland

Κατι που ποτε δε θα διαβασεις,ποτε δε θα ενδιαφερθεις να αναλυσεις-δε θα καταλαβεις...Ομως εγω σου ζητω συγγνωμη,συγγνωμη που δεν ημουν καταλληλη...Συγγνωμη που σε πιεσα να γινεις κατι αλλο απο αυτο που ειχες αποδεχτει οτι εισαι.Συγγνωμη που αφοσιωθηκα..Συγγνωμη για την εμμονη μου..Συγγνωμη για το ποσο χαμηλα εχω πεσει,συγγνωμη για οσα δεν μπορω να σου πω με λογια και πρεπει να ξερεις..Συγγνωμη που γραφω γραμματα και δακρυζω στη σκεψη..Συγγνωμη που σε εκανα να κλαψεις..Συγγνωμη που ειμαι εγω και απαιτω απο σενα να γινεις εγω..Συγγνωμη που δε δεχομαι τα παθη σου..Συγγνωμη που τελικα δεν αξιζα για να αλλαξεις...
λυπαμαι για σενα,λυπαμαι για μας,λυπαμαι που σε συγκρινω,λυπαμαι που χασαμε τοσο χρονο σε μηχανορραφιες.Λυπαμαι για τη δειλια σου...Λυπαμαι που τα λογια θα μεινουνε λογια...που δε σημαινουν τιποτε πια..λυπαμαι για την καχυποψια μου και το τελειο που επεβαλλα...λυπαμαι που εφτασε εδω ο χρονος και πια δε βλεπεις τιποτα..Δε διακρινω πια ΤΙΠΟΤΑ!Ενα κενο και ενα απειρο...μια ατελειωτη παλη μεσα μου.Θα νικησει αυτο που πρεπει..να εισαι σιγουρος θεε πως αλλο δε θα κλαψω.Συγχωρεση μονο αξιζω γιατι εμαθα κ εγω να συγχωρω...

I'm in the basement babe..you are in the sky!

Η Λυδα καθοταν μονη της στην παλια ξεσκισμενη πολυθρονα του υπογειου και συλλογιζοταν...Προνοουσε παντοτε να εξοικονομησει λιγο χρονο στο ξεχασμενο τους υπογειο για αυτο το σκοπο,που τιποτε δεν της απεδιδε παρα λυσεις ή μελαγχολια.Αν πετυχαινε η διαδικασια της τοτε εβγαινε εξω,ανεβαινε χαρουμενη τα σκαλια του εξοχικου και επιανε δουλεια!Κατι εκανε παντα με τα χερια της,σκουπιζε,ξεσκονιζε,εκανε γενικως αγγαρειες που σε καμια αλλη περιπτωση δε θα πραγματωνε.Αν παλι οι συλλογισμοι της την εφερναν σε αδιεξοδο,ενιωθε το κεφαλι της βαρυ,δυσκολευοταν να ανεβει τη σκαλα που της φαινοταν ατελειωτη και κινουσε οσο δυνατον λιγοτερο το κορμι της.Η κινηση θυμιζε ζωη της οποιας η Λυδα πια δεν ενιωθε άξια...Ναι!Ως εκει την εφερναν οι συλλογισμοι της!Στη ματαιοτητα..Κατα καιρους αυτη η καταληξη φανταζε μακρυνη,σχεδον αδιανοητη καθως ειχε φορες φορες τη δυνατοτητα να εφευρισκει ενα μαγικο μπαλακι απο νημα για να ασχολειται.Ωρες ωρες μαλιστα της απορροφουσε τοση ενεργεια που σχεδον ξεχνουσε να κατεβει στο υπογειο.Ηξερε ομως πολυ καλα πως δεν μπορουσε ολη της η ζωη να κυλα ετσι και κατεβαινε παλι στο υπογειο αναπληρωνοντας παντα οσο χρονο ειχε χασει σπαταλωντας τον στο μαλλινο κουβαρι..Ειχε μαλιστα εκτεθει πολυ με αυτο το κουβαρι,ειχε φτασει στο σημειο να υποσχεθει στο βωμο αυτης της προσκαιρης ευφοριας οτι δε θα ξανακατεβει ποτε στο υπογειο,πως για παντα θα υπαρχει ενα κουβαρακι να τη χαλαρωνει.Κι ομως,εβρισκε ελαττωματα στην ενασχοληση αυτη με τον καιρο.Αρχισε να τη θεωρει και αυτη -ή μονο αυτη- ματαια!Ηταν?Της ειχε μονοπωλησει τη ζωη για πολυυυ καιρο..Σε σταδιο που αρνιοταν να εφευρει αλλη ασχολια..Ωσπου μια μερα στο υπογειο τυχαια πηρε μαζι της ενα φιλο ης,ειχε ξεχαστει και τον κατεβασε ως κατω αντι να τον βγαλει στην πορτα..Αυτο δεν την απετρεψε ομως απο το να καθεται σιωπηλη.Συνειδητοποιησε βεβαια οτι ξεχνιοταν λιγο και παρεκλινε απο τον ειρμο των βαθεων στοχασμων της.Αρχικα σαστισε!Εγινε νευρικη και δυσκολευοταν να συνεχισει τη σκεψη της.Ωστοσο οσο περνουσε η ωρα απεκτησε τη δυνατοτητα να τα συνδυασει και τα δυο και καταλαβε τελικα πως της δινουν εμπνευση!Γινεται πιο εποικοδομητικος ο διαλογος με τον εαυτο της οταν την αποσπα καποιος,ή απλα συμμετεχει σιωπηλα στην περισυλλογη της..Αυτο καταλαβε η Λυδα και παντα ειχε μαζι της παρεα.

ΠΑΡΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΟ ΡΟΥΝΤΟΛΦ!

Τα πραγματα δεν ερχονται οπως τα σχεδιαζει ο ανθρωπος..Αυτος εχει την εμφυτη ταση να ονειρευεται και να προσπαθει παση θυσια να ορισει το μελλον,να ξορκισει το σκοτεινο αγνωστο..Δε λεει να αποδεχτει οτι καποια συμβαντα ειναι αναποφευκτα ή μαλλον τα προκαλουν παραγοντες εκτος της σφαιρας επιρροης του..Και για το λογο αυτο απογοητευεται,απελπιζεται και ψυχορραγει χωρις να καταφερνει να παρηγορησει τον εαυτο του ο αδυναμος ανθρωπος.Υπαρχει δυνατος ανθρωπος ομως?Πολυ θα θελα παλι να κανω μια κατηγορια που να περιλαμβανει ανθρωπους που ειτε μπορουν και γνωριζουν το μελλον ή απλως εχουν την ευχαιρια να προσαρμοζονται στις καταστασεις που δεν τους 'ευτερπουν'..Ωστοσο ο παντοδυναμος ανθρωπος δεν υπαρχει σε αυτο το πλαισιο,κανενας δεν 'χαμαιλεωνεται' και στα πιο μαυρα βραχια αυτοματα,χωρις να περασει μια φαση επαναπροσδιορισμου.Οι περισσοτεροι επισης,ακομα και μετα τη μεσοφαση,ακομα κ υστερα απο την τροπη σε χαμαιλεοντα πισωγυριζουμε και μεγαλοποιουμε το προβλημα μας...'Η χειροτερα,φανταζομαστε την καλυτερη εκβαση που θα μπορουσε να εχει και αυτοοικτιριζομαστε..Γνωριζοντας οτι αυτη η φαντασιοπληξια,αυτη η υστερη ελπιδα ειναι χωρις σκοπο,αδυνατο να αποδωσει καρπους-αποτελει απλα μια ακομα ταση για αυτοκαταστροφη και αυτολυπηση..Το συμπλεγμα κατωτεροτητας μας θελουμε να το βιωσουμε μεγαλοπρεπα-εχοντας μονο αυτο στο μυαλο..γινεται πια αυτοσκοπος η διατρανωση αυτου του συμπεγματος και υστερα νιωθουμε δεσμιοι ανωτερων δυναμεων.Ακομα και οι φρασεις μας:'Την τυχη μου,Γιατι σε μενα,Γιατι θεουλη μου' κτλ δηλωνουν την εμμονη μας με την ασχημια της ζωης που νιωθουμε οτι μας κυνηγαει.Και παραλληλα αυτο ειναι και μια υποσυνειδητη αντιβιωση..Δε φταιμε εμεις,αλλα η τυχη μας!Και καααπως ανακουφιζεται ο πονος.Ομως εχει σκεφτει κανεις μας οτι δεν φταινε οι καταστασεις,αλλα η αντιληψη μας,πως τις προσλαμβανουμε..Το πώς εχουμε δει τη ζωη..στρωμενη με ροδοπεταλα..ή με τριανταφυλλα των οποιων συνεχως αποφευγουμε τα αγκαθια?Το θεμα τελικα ειναι αλλο...Η εντονη βιωση..εκει που καθεσαι φασκιωμενος με ασφαλιστικες δικλειδες προστασιας απο την αυτοκαταστροφη,θες να ζησεις την απολυτη δυστυχια ή την θεωση.Ο,τιδηποτε μεσαιο δε σου φτανει,ειναι ανοιαρο και ανουσιο.Θες να ζεις στην κοψη για να νιωθεις οτι ζεις...Γι'αυτο και κοιτας πισω μια ζωη,ονειρευεσαι μια ηρωικη εκβαση στα προβληματα σου..Ποσο κακο σου εχουν κανει οι αμερικανικες ταινιες!

....μια τυχη στα τειχη

4 τοιχοι,μια πορτα,μια ντουλαπα εντοιχισμενη 2 γραφεια ενας καθρεφτης κι εγω.Διπλα μου το κομοδινο και πανω του δυο δαχτυλα σκονη,ενα ποτηρι αδειο απο φραπε-νεροζουμι,ενα μπουκαλι νερο αδειο-ενα γεματο..ενα κολιε πεταμενο, ενα ξυπνητηρι..Στην καρεκλα ρουχα και βιβλια,στο γραφειο στιβες βιβλια και πυτζαμες αναμεσα στις σελιδες,παπουτσια στη βιβλιοθηκη,τσαντες πανω απο τα βιβλια.Κι ενα παραλληλεπιπεδο χαρτινο ομοιωμα γνωσης τεμαχισμενο στα χερια μου,χρωματισμενο με φωσφοριζε χρωματα για να ξορκιστει η βαρεμαρα του, με μαυρες μουντζουρες πανω του να λεει για το δικαιο..Να γραφει πολλα και να λεει λιγα,να θυμιζει τοσα και να ξεχναω τα περισσοτερα.Απο πισω του εγω,μυαλο ρημαδι που βρισκει αφορμες να αποφυγει να τα απομνημονευσει.Ενας νυχοκοπτης,ενα μανο,ενα κινητο οι- αφορμες.Πισω απο το διπλανο τοιχο ενα σωμα αδειο,ελευθερωμενο απο τυψεις και κενο απο ενδιαφεροντα που ο,τι θωρει απλα το βλεπει,βαριεται να το επεξεργαστει,εχει παει εξαλλου 10 η ωρα..θα πεσει στο ληθαργο του οπου να ναι..Εχει εφησει τη ζωη στα χερια μου,δινει μονο υποδειξεις χωρις ουτε να προσπαθησει να παραδειγματισει.Αριστο στα τυπικα-ουσιωδη μεν- αλλα δεν εχει πετυχει το κατι παραπανω.Εχει μεινει εκει,σαρωσε απειρες εμπειριες και τωρα πια κορμι γερικο και μυαλο σοφο εχει βαλει τελος στην αποδοχη εμπειριων.Εχει κλεισει τις πυλες και κοιμαααται,ειναι σε καταστολη πια για ολη την υπολοιπη ζωη του.Κι εγω,ακολουθωντας τις υποδειξεις του μα παρεκλινοντας οπου μπορω,βρισκομαι απο την αλλη μερια του τοιχου χωρις τιποτα να μας κρατα κοντα μονιμα.Μονο τυχαινει καμια φορα να σκονταψουμε ο ενας πανω στον αλλον και αυτο ητανε.Ο τοιχος αυτος ηταν αναμεσα μας παντα,και θα ειναι για παντα εκει να στεκει-αμειλικτος,σχεδον τραυματικος,πολλες φορες ωστοσο, καταφυγιο.Και εγω πολλες φορες εκει που κοιταζω τις μουντζουρες φωναζω δε θελω αλλη τροφη,εσκασα,μπουχτισα θελω κατι ενδιαφερον!Μα που να καταλαβει αυτο το αψυχο κορμι!πως να ακουσει τι συμβαινει εδω κατω?Το δωματιο αποκτα 2 αξονες,πολλοι θα λεγανε δεν εχει χωρο ουτε για οξυγονο..Εχει ομως τοση σκεψη βαλμενη...Μια ζωη ολοκληρη βιωμενη εκει..ειναι το βαθος του πνιγμου μου..Εκει βρισκω τα κοραλλια και τα μαργαριταρια της γυναικας με τα μαυρα..συχνα θελω να το γκρεμισω και να βγω στον κοσμο-την πολιτεια- αλλα θα ειναι γεματη αψυχα κορμια σαν αυτο απο την αλλη μερια του τοιχου,ειμαι καταδικασμενη να τα συναναστρεφομαι..Εγω μεσα μου ομως θα κρατω παντα το δωματιο αυτο...με τα βιβλια μου,τα ρουχα μου,τα σκονισμενα ραφια-''τα μαντηλια μου τα στραβοπατημενα μου παπουτσια,τα ποιηματα μου..χωρις καθολου βαλιτσες!Τι να τις κανεις?Αφησε με να ρθω μαζι σου''

GOAAAAL!

Νιωθει ποτε ο ανθρωπος γεματος?Ειναι ποτε ευχαριστημενος με ο,τι εχει,ή χειροτερα,με αυτα που εχει με πολυ κοπο αποκτησει?Ο ανθρωπος ειναι παραδεκτο και εμπειρικα διαπιστωμενο:δεν φτανει σε σημειο να πει ''ολα μου τα κενα ειναι παρελθον,ολες μου οι πληγες ειναι μονιμα γιατρεμενες,ολοι μου οι ποθοι εφικτοι''.Αλλα ακομα και αν το πει,ειναι αληθεια?Μπορει κανεις να νιωσει τοσο γεματος ωστε να μπορει να μη σκεφτεται πια τη δικη του ικανοποιηση?Μα γιατι να πρεπει η δικη μας ικανοποιηση να ειναι η προ'υ'ποθεση για να κανουμε καλο στους αλλους και να μην ειναι το αποτελεσμα μιας καλης-ή πολλων- πραξεων?Ειμαστε αδηφαγοι,αχορταγοι,απληστοι και μυστηριοι...Μια ζωη βαζουμε στοχους,φανταζομαστε οτι ΑΝ φτασουμε στην κορυφη μας θα κερδισουμε ή εστω θα γνωρισουμε αυτη την ευτυχια που λεμε συνεχεια..Μια ζωη την περναμε θετοντας μεγαλους στοχους,σκεπτομενοι πως θα τους φτασουμε πιο γρηγορα,πιο ευκολα..Νομιζουμε οτι η επιτευξη του στοχου ειναι αυτοσκοπος,και βαζουμε την ανθρωπια μας ως μεσο,την ειλικρινια μας,την αξιοπρεπεια μας..Πολλες φορες δε μας νοιαζει, ας φθαρουν τα μεσα, ας βουλιαξουν ολοι και ολα γυρω μας οταν θα φτασουμε να πιουμε το νερο απο αυτη την πηγη που βαλαμε στοχο.Αρκει να πιουμε νερο,αρκει να γιορτασουμε την επιτυχια μας,να τα θυσιασουμε ολα για να προετοιμαστουμε για την ευτυχια που τωρα πια θα μας χτυπησει την πορτα ετσι απλα,χωρις να πιεστουμε αλλο πια,μενοντας απραγοι!Απλα θεωρωντας πως ο ρολος μας τελειωσε στην επιτευξη του σκοπου-ή και των σκοπων,το ιδιο ειναι.Και ξαφνικα,εχοντας αποκτησει ο,τι ποτε δε φανταζομασταν,συνειδητοποιουμε οτι δεν ειναι αρκετο,δεν ανοιγει την πορτα στην ευτυχια,τα συνηθισαμε οοολα αυτα που καναμε τοσο κοπο να τα κατακτησουμε,τα καταναλωσαμε και εγιναν ενα με μας,μας αλλαξαν μας εθρεψαν..και πια ειναι κομματι του Εγω μας.Εγω τα καταφερα Εγω το εφαγα Εγω το αγκαλιασα Εγω το ξοδεψα.Μας φαινονται τωρα δεδομενα,και ως απληστοι και πλεονεκτες βγαινουμε στο κυνηγι για αλλους στοχους,αλλες πηγες.
Ολοι θα λεγατε πως συμφωνα με αυτο το συλλογισμο,ο ανθρωπος δεν ειναι ποτε ευτυχισμενος,ολα στη ζωη ειναι ματαια κτλ κτλ..Οχι ομως αν επαναπροσδιοριστει η ευτυχια ως ορος αλλα και ο σκοπος της ζωης.Αν οριστει,οχι σαν τελμα,αλλα σα μια ρευστη κατασταση που δεν συμπεριλαμβανει μονο ευθυμια και ελλειψη πονου,μα εντονη βιωση ολων των γεγονοτων..την εξαγωγη γονιμων συμπερασματων για την αντιμετωπιση των προβληματων.Αν δεν υπηρχαν τα εμποδια,δεν θα ειχε υποσταση η ευτυχια.Ο δρομος μετ'εμποδιων προς τους σκοπους μας ειναι η ευτυχια..το ταξιδι,οχι η Ιθακη.

Θέλω να πιστέψω σε κάτι...

Στιγμες..αμειλικτες και σχισματικες στιγμες.Σηματοδοτουν πραξεις,γεγονοτα,καταστασεις,χαρακτηριζουν ατομα,καθοριζουν τη μοιρα τους,αλλαζουν τις ζωες των γυρω τους..Μια στιγμη που πληγωνει ανθρωπους που δεν αξιζουν να πονεσουν,που δεν ηξεραν πως να αντεξουν την αλλαγη της ταχυτητας,τη μεταβαση στη σφαιρα της υποφερτης δυστυχιας..Ο ανθρωπος δεν εχει προβλημα με τις υψηλες ταχυτητες,εχει με την ταχεια και αποτομη αλλαγη τους,την απροσδοκητη ελευση του κακου,του χαους..Και ομως,βρισκει και ακουμπα-αποκτα δυναμη απιστευτη και συγχωρει τα λαθη..Αλλοτε παλι προσπαθει να τα θαψει,να τα ξορκισει-να ξορκισει τις κοκκινες στιγμες..Αυτες που μονο τραυμα θυμιζουν,οταν τις ακουμπα με κατι το αισθημα ειναι οξυ και ουτε που ξερει τι ακριβως ειναι.Ειναι πονος?Ο πονος λενε ειναι μονο σωματικος,η αναμνηση του ειναι ενα αισθημα,μια καταρα..μια χωρις τελος θρηνητικη σιωπη της οποιας λαχταράς τον τελειωμο οσο στιγμιαια οδυνηρος και αν ειναι,οσο κατακριτεα και να ειναι η διαδικασια του,οσο παρορμητικος και εγωιστικος και αν ειναι..Αρκει να παψει να υπαρχει αυτη η σιωπη των εγκοσμιων...Να σταματησουνε ταυτοχρονα οι φωνες μες στο κεφαλι μου να λενε ''ποτε δε θα ζησεις φυσιολογικη ζωη!'ποτε δε θα γινει η αρκουντως υποφερτη σου μιζερια,ευτυχια γνησια!με στιγμες ποικιλες-με συναισθηματα χωρις σκιες χωρις φαντασματα που στοιχιωνουν τον υπνο μου,χωρις τον φοβο,χωρις τις τυψεις,χωρις τους δυνατους θορυβους, που κρυβουνε πραξεις παρανο'ι'κες,τρομακτικες,να μου τρυπανε την καρδια.χωρις τιποτα πια να με σταματαει.Να ρθει ΜΙΑ στιγμη και οπως μου πηρε την διαφανεια της νυχτας μου ετσι να μου την φερει πισω..Χωρις καθολου θυσιες-οχι αλλες- χωρις αιματηρες νυχτες και αλλαγη στην ταχυτητα μου.Εκει που ειμαι να ρθει παλι η ισορροπια η γαληνη-η επιτρεπτη ασυνειδησια και ανευθυνοτητα..Εκει που κλαιω τα βραδυα να ρθει μια νερα'ι'δα και να παρει ολα τα στοιχειά...να με κοιμησει καλα...Να τις απαγορευσει ολες τις παρανο'ι'κες στιγμες.Να φτιαξει ενα σπιτι που ολοι ειναι λογικοι,εχουν επιθυμιες,ενδιαφεροντα και εξελισσονται σε ο,τι χρησιμο και λογικο επιτασσει η εποχη..Ποσο θελω να πιστεψω σε κατι περα απο τις δυνατοτητες μου..που θα κανει σε μια στιγμη κατι καλο και 'αγαθο',που αν το παρακαλεσω πολυ θα κανει θαυμα!Εχω κουραστει απο τις τραγικες σκεψεις που με φοβιζουν οχι μονο γιατι ειναι ακραιες αλλα γιατι μπορουν να γινουν στιγμες..και να με στιγματισουν για παντα..εχει χαθει πια η πολυτελεια της αρρωστιας του διπλανου που δεν αγγιζει εμενα και κανεναν που ξερω!αυτο ειναι το κακο,ολα ειναι πια πιθανα,ολα πια τα εχουμε ζησει και η κριτικη δεν ειναι πια τοσο αβιαστη.Τωρα εμεις ειμαστε ο διπλανος,ο κορφος που δε θα θελε κανεις να γινει ψυλλος του και αλλα...Με ενοχλει που δεν ειναι φυσικο πια να κορο'ι'δεψω γιατι ξερω τι δυσκολο που ειναι να εισαι στην αλλη μερια..με ενοχλει ξαφνικα η τοση αναγκαστικη σοβαροτητα,η χαμενη ελαφροτητα των ονειρων.Με ποναει που ευχομαι για αυτον τον τελειωμο και ας ξερω οτι θα ειναι αλλη μια κοκκινη στιγμη και η αναμνηση της θα ειναι μια καταρα..Ντρεπομαι,λυπαμαι μα το θελω._

Getting to the surface

Πως να ξεφυγεις απο τον ιδιο σου τον εαυτο?Μπορεις?Μπορεις να αναστηλωσεις ο,τι εχασες με μια απλη επαφη καποιων ουσιων στον εγκεφαλο σου?Ειναι ''βαθυ βαθυ το πεσιμο,βαθυ βαθυ το ανεβασμα''...Οσο πιο χαμηλα πεσεις τοσο πιο δυσκολο ειναι μετα να ανελθεις,να αναδυθεις απο το καζανι με τις συμφορες σου,τις ανακατεμενες και τρελες σου σκεψεις.Βυθιζεσαι γιατι σκεφτεσαι,σκοτιζεσαι παααρα πολυ,ανησυχεις,αναλαμβανεις ευθυνες και αν αντιληφθεις οτι δεν εισαι τοσο συνατος να τις φερεις σε περας δεν ξανανεβαινεις στην επιφανεια.Για να ανεβεις εχεις ζητησει πολλη βοηθεια,αλλα το μετανοιωνεις..Γιατι παντα σου μαθανε οτι εσυ ταχθηκες να βοηθας,να συμβουλευεις.Υπαρχουνε στιγμες που γινεσαι θνητος και ξεσπας τοσο αγρια,εως και με ζωωδη τροπο,κλαις με λυγμους,γελας δυνατα,σιωπας δυνατοτερα...Λενε οτι το πενθος εχει καποιες φασεις,νομιζω ειναι αρνηση-θυμος-αποδοχη?Ή κατι τετοιο με αλλη σειρα..Και αν εχω περασει κατ'ευθειαν στην αποδοχη δεν ειμαι νορμαλ?Δεν ηταν αρκετη η αγαπη μου?Ή απλα εχω μαθει να δαμαζω τα παθη μου?Οχι..ειμαι φυσιολογικος,ολοκληρωνω τον κυκλο εστω και διανυοντας μονο ενα βημα.Το προβλημα υπαρχει οταν παραμενεις στην αρνηση,μια ατερμονη παλη με τη φυση και την πραγματικοτητα.Μια ηδεχθης δυναμη για αυτοκαταστροφη και δηλιτηριαση ολων των γυρω σου.Οταν παραμενεις στην αρνηση κατι δεν παει καλα μαζι σου φιλε,δεν εχεις τη δυναμη να σκεφτεις,να δημιουργησεις,να αναπτυχθεις.Εισαι καταδικασμενος να δεσμευεσαι απο τα παιχνιδια του μυαλου σου που σε αποκλειουν απο τον κοσμο και ο,τι αγαπας.Γινεσαι καχυποπτος και προσπαθεις με ενα δικο σου τροπο να κολλησεις τα σπασμενα-δεν μπορεις..Εδω ειναι που πρεπει να δωσεις τα σκηπτρα σου,να απομακρυνθεις απο τους προστατευομενους σου και να παραιτηθεις απο το ρολο σου.Μια ακρως φυσικαλιστικη θεωρια θα σε απαλλαξει απο τα χρεη σου:χρηζεις βοηθειας γιατι δυο καλωδιακια στο μυαλο σου δεν κανουν πια επαφη.Δε σε οδηγουν πια στην επιφανεια αλλα ολο και πιο βαθεια,θες εναν ηλεκτρολογο..αυτο θες.Και εγω?ποιος ειναι ο ρολος μου εμενα θα μου πεις?να φροντιζω τον εαυτο μου?η να προσπαθω να φροντισω εσενα?Αφου βλεπω οτι δε σε βοηθαω,δεν εχω τετοια δυναμη.Τα καταφερα μια φορα-ενιωσα δυνατη αλλα τωρα χρειαζεται καποιος πιο δυνατος για να σε κρατησει στην επιφανεια..Τωρα εγω ξεσπαω,αποδεχομαι και θυμωνω..αυτη ειναι η δουλεια μου.Σαφως βεβαια και να σε αποφευγω-να σου κρυβομαι και να σε κατηγορω..Δεν με κανεις πιο δυνατη,με κανεις ρεζιλι στον εαυτο μου,με κανεις να χανω την εμπισοσυνη μου στις δυνατοτητες μου,στοιχειωνεις την καθημερινοτητα μου,μου στερεις εσενα,μου στερεις εμενα.Γινομαι αλλη,οξυθυμη κακια και απροσδοκητα κακοκεφη.Χανω τις ισορροπιες μου και φταις εσυ.Θα χασω και εγω τα σκηπτρα μου επειδη μου δειχνεις καθε μερα οτι δεν μπορω να τα χρησιμοποιησω,να σε σωσω.Δεν μπορω..και γινομαι αλλη...και λυτρωνομαι μονο πιανοντας κατι ψαρακια στην επιφανεια που με χορταινουν για λιγο και μετα παλι πεινω.Εχω εναν δασκαλο που θα με μαθει ψαρεμα..αυτον περιμενω,αυτον ευχαριστω.

Γελα δασκαλε

Δηλός Παλιάτσος

Everything falls apart-even the people who never frown eventually break down.Ποσο αληθεια μπορει να κρυβει αυτος ο στιχος?δεν ειναι μεγαλου μουσικου,ουτε διακεκριμενου συγγραφεα..παρα τα λογια μιας εμπειριας,μιας χωρις τελος καταθλιψης της οποιας ψαχνεις να βρεις την αιτια.Ψαχνεις να βρεις την πηγη αυτης της κακοκεφιας της μιζεριας της αποκοπης..της ελλειψης εμπνευσης και παθους.Ενα ειναι το προβλημα..δεν εχεις προβληματα.Και αυτο ειναι το ποιο σοβαρο,το ανυπερβλητο σου εμποδιο στο δρομο σου στην ευτυχια-ή τη δυστυχια-.Το μυαλο σου αποπροσανατολιζεται,χανεται στη λαιλαπα της επιθυμιας,των σχεδιων και των βαθεων συλλογισμων.Και κουραζεσαι σκεπτομενος,και χαιρεσαι σκεπτομενος και απογοητευεσαι σκεπτομενος.Ολα στο μυαλο σου μοιαζουνε ιδανικα ή τραγικα μονοτονα.Εχεις τασεις φυγης ενω το μονο που επιδιωκεις ειναι τα υλικα αγαθα,ή η σκεψη να σηκωθεις απο τον υπνο σου.Ολα θες να τα σκεφτεσαι,φοβασαι να ζησεις,δεν ετυχε να ζησεις.Παντα εδινες τις καλυτερες συμβουλες ολοι σε επαινουσαν ολοι σε θαυμασαν καποια στιγμη και σου αρεσε.Βολευτηκες στη δουλεια του σκηνοθετη γιατι δεν ετυχε να παιξεις καθολου στο εργο.Και ομως η πιο φλογερη σου επιθυμια ειναι αυτη:να υποδυθεις τον εαυτο σου σε καταστασεις ομηρικες,να μπλεχτεις σε αμλετικα προτυπα και να αγαπηθεις για τις πραξεις σου.Ομως οταν σου προταθηκε ο ρολος της ζωης σου,ο κυριος και αποφασιστικος εσυ λυγισες γιατι δεν μπορεις να μαθεις εσυ το ρολο σου,εχεις μαθει μονο να τον διδασκεις,να θεωρεις,να εισαι αμειλικτος και παντα ακλονητος.Εισαι ενας οδηγητης που θυσιαστηκε για να σωσει τους αδυναμους που ζητησαν τη βοηθεια σου και τωρα πια δε θυμασαι πως να παιξεις τον εαυτο σου.Ωστοσο παντα για τον εαυτο σου θεωρεις,συλλογιζεσαι και θετεις πλαισια.Τωρα που τα φωτα θελουνε να αναψουνε για σενα εσυ τραβας στο γκρεμο ολο το θειασο γιατι δεν εμαθες ποτε τον εαυτο σου.Νομιζες οτι τον ηξερες..εισαι οδηγητης γιατι το σωμα σου ειναι αδυναμο,το μυαλο σου μονο ΜΠΟΡΕΙ.Τι να κανει ομως το μυαλο σου οταν σαλευει με τα φωτα?Σε εκεινη την στιγμη που αποκτα διαστασεις το χρωμα,το σωμα θελει να εμφανιστει και εσυ δεν μπορεις να το βρεις στα δωματια αυτου του μυαλου που μπορει..Αδυνατει να βρει λυσεις γιατι αυτες επιζητουν το σωμα,την αντοχη,την πειρα...Πεφτει..και πεφτει και πεφτει ωσπου να δει το θειασο του να κλαιει να πονα για την απουσια του,να παραπονιεται που δεν τον μαθαινεις πια γιατι απεκτησες τα δικα σου προβληματα.Εγωισμοι και απο τον οδηγητη?ανημπορια μπροστα απο ενα ρολο?Και εκει σπας,λυσσας για να ανακτησεις τα χαμενα σου επιφανειακα χρονια..αλλα αυτα εχουνε φυγει,γιατι τα πληγωσες.Δεν εχουνε πια φορεις για να σε συγκρατησουν..και δεδομενου του αξιωματος σου τα σκηπτρα σου χανονται οταν σε χανει απο τα ματια του ο θειασος σου.Και μηδενιζεις το ρολοι.Πρεπει να φτασεις εκει απο οπου αρχισες αυτο το νοσηρο ταξιδι.Νομισες οτι εφτασες στο 1 αλλα παντα εμενες στο μισο γιατι δε μπορουσες να καταλαβεις οτι θελει σωμα για να ταξιδεψεις,να παιξεις τους ρολους σου και να διαγραψεις τον κυκλο σου επιτυχημενα,θελει να πυρωθεις και να συνεχισεις.Ας καεις,ο ανθρωπος ως αλλος φοινικας θα αναγεννηθει ακομα και αν καουν και οι σταχτες του.Μπορει να γινει αν γκρεμισεις τους τοιχους του μυαλου σου και βρεις το νοημα σου.Να παιζεις,να αγαπας,να ονειρευεσαι

Στράτα στρατούλα..

Δεν ειστε ανθρωποι ρε..οπως λεει χαρακτηριστικα και καπως γραφικα ενας καθηγητης μας...Δεν ξερω ποσο το εχει φιλοσοφησει ή αν στο μυαλο του υπαρχει αυτο -ή και αυτο- που σκεφτηκα εγω,μεσα απο βιωματικες καταστασεις,τριβες και αδιεξοδα.Ανθρωπος στην ουσια του ειναι αυτος που θωρα ανω...Εμεις ομως σα να εχουμε παρερμηνευσει τον εξεχοντα πλην ταπεινο ρολο μας.Θωραμε ΑΠΟ πανω.Αλαζονια..προερχομενη ομως απο τις ψευτοφοβιες μας,τη δηθεν ανημπορια μας και και και..Αυτο μου ειναι εμενα αρκετο να το αποδειξει η μη εφαρμογη του τετριμμενου ''αγαπατε αλληλους ως εαυτον''.Εφαρμοζουμε μονο το αγαπατε αλληλους,(πως?),οχι το ως εαυτον.Παραειναι δυσκολο.Ειναι πολυ δυσκολο να απαρνηθεις καθε ιχνος ξενοφοβιας και απανθρωπιας σου,γιατι εισαι απανθρωπος και μισανθρωπος και εγωιστης υπανθρωπος οταν δε βοηθας αυτον που μπορεις να βοηθησεις.Αυστηρα και αμεταλκητα εισαι ιδιοτελης ως το μεδουλι,οταν σκεφτεσαι καθε δικαιολογια για να πραυνεις τις τυψεις σου (αν εχεις).Γιατι σκεφτεσαι νταξει μωρε τωρα..τα θελε και τα παθε και τ ατοιαυτα συναφηΑν κανεις ενα βημα να τον σωσεις τον χρηζοντα βοηθειας, το επομενο βημα δεν το πραγματωνεις.Αλλα και το πρωτο θα ηταν ανειλικρινες,διστακτικο χωρις πραγματικη ''αγαπη'' που λεμε.Το εκανες μαλλον για να νιωσεις καλα.Αλλα αφου δεν υπαρχει ανιδιοτελης πραξη,και εφοσον σε κανει να νιωθεις καλα η ευεργεσια του αλλοτροιου ηταν εντος των φυσικων οριων ειλικρινης η πραξη σου.Αλλα το δευτερο βημα γιατι δεν το εκανες?τι σκεφτηκες?οτι τελειωσε το καθηκον σου?τοτε δεν ειναι καν αυτο το επιτρεπτα ειλικρινες που μπορουσες να κανεις.Αφου η επιλογη μετραει,εσυ δεν επελεξες να τον σωσεις αλλα να αποφασισεις να τον σωσεις και η αποφαση σου δεν ελαβε χωρα.Ομως για να χειροτονηθεις ανθρωπος πρεπει να αναστειλεις εσυ τους ανασταλτικους παραγοντες που παρεκωλυσαν την πραξη σου,να αψηφησεις τα εμποδια.Και ας βραχεις,θα εχεις τουλαχιστον διατρανωσει την υπαρξη σου.Οταν κανεις πραγματα αληθινα και αποτελεσματικα χωρις να θες το στενα δικο σου καλο,γινεσαι ανθρωπος...Κοιτας ψηλα και μακρια,βλεπεις απο μακρια αυτους που δεν εκαναν καν το πρωτο βημα,που απο την πρωτη στιγμη δικαιολογησαν την αδιαφορια τους με διαφορα τεχνασματα.Δεν υπαρχουν δικαιολογιες,ακομα και οταν υπαρχουν ορνεα..Ωστοσο βρισκεις,γιατι δε σε νοιαζει να εισαι τοσο ανθρωπος οσο το να ΕΙΣΑΙ-ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ.Ο ηρωας ειναι αυτος που δε θα βρει δικαιολογια,που θα κανει θησια,θα αψηφησει ωμα το νομο,τον παρανομο,τη φθορα..

Σκυλάδες ροκάδες

Καποτε δεν ανεχομουν τους ανθρωπους που ζουσανε με το σωρο,τους εβαζα ολους σε ενα τσουβαλι..Τους θεωρουσα κατα εναν τροπο κατωτερους και πνευματικα απαιδευτους.Τωρα βλεπω τους ανθρωπους που βαζουν τους αλλους σε τετοια τσουβαλια ως υβριστες και μισανθρωπους.Ακομα θεωρω οτι οι ΄σκυλαδες'* οι φανατικοι εχουν μια ελειψη κουλτουρας εκ πρωτης οψης,αλλα ποιος καθοριζει το γιατι αυτοι οι ανθρωποι ακουν σκυλαδικα?Ειναι επιλογη τους?και η σκυλαδικη ζωη μπορει να ειναι επιλογη κατοπιν βαθειας σκεψης λεω πια.Ο σκεπτομενος σκυλας ειναι πιο ευτυχισμενος απο τον σκεπτομενο εντεχνο και λιγοτετο απο τον αμορφωτο αντιστοιχα σκυλα.Μηπως γι αυτο το εκανε ο σκυλας?για να ευτυχισει οσο μπορει?Εχει σκεφτει και το χει φιλοσοφησει,ή μαλλον το φιλοσοφησαν αλλοι γι αυτον αλλα μπορεσε και σκεφτηκε:'μακαριοι οι πτωχοι τω πνευματι'.Καταλαβε οτι στη ζωη του,σκοπος ειναι να γινει ευτυχισμενος και να ζει με ανθρωπους ευτυχισμενος-γενικα να ζει ευτυχισμενος.Οταν λοιπον εκατσε και σκεφτηκε τι σημαινει να εισαι ευτυχισμενος κατεληξε:οταν ειμαι συχνα χαρουμενος με τις επιλογες μου!οταν κανω τους αλλους να γελανε και οταν εχω υγιεις σχεσεις!ποτε θα εχω υγιεις σχεσεις?οταν θα κανω τους αλλους χαρουμενους!και ποτε θα κανω τους αλλους χαρουμενους?οταν ειμαι και εγω-λογικα αν σκεφτουν και εκεινοι με τον ιδιο τροπο!αρα...ας γινω χαρουμενος!πως θα το κανω?αν εχω λιγες σκοτουρες!και πωσ θα εχω λιγες σκοτουρες?αν δε σκεφτομαι!ΤΑΤΑΝΝΝΝ!Να το!!Ας μιμηθω τους πτωχους τω πνευματι λοιπον .Ας ζησω σκυλαδικα,ας βολευτω ας ψωροπαντρευτω,ας κανω και κανα ρημαδοπαιδι,ας καταχρεωθω,,αρκει να μην κανω απολογισμο!Και αν ξυπνησω το πρωι και σκεφτω:και τι ειναι μιζερια?να εχει κανεις εναν ψωρογαμο,κατι παιδακια,μια παλιοδουλεια...ενα ΣΚ το μηνα στα μπουζουκια..Μα αυτα τα εχω και τα κανω εγω!-θα σκεφτει!μα αυτο ειναι μιζερια που ειναι αντιθετο της ευτυχιας ε?πο,,και τωρα?ο λογικος και αδιαψευστος συλλογισμος μου τι απεγινε?ας ξανακοιμηθω γιατι αυτα παθαινω οταν σκεφτομαι..εχω σκοτουρες και γινομαι δυστυχης!θα σκεφτει..
Αυτος λοιπον μπορει να ειναι ο σκυλας που εβαζα στο τσουβαλι παλια-αδικα,γιατι ειναι παγιδευμενος.Σκεφτεται,διαφερει,απλα ο ανθρωπος δυστυχως ειναι οι επιλογες του -λενε-.Το πιστευω,συμφωνα με αυτο βεβαια θα πρεπε να παψω να το πιστευω,αλλα δεν ειπα οτι ο σκεπτομενος σκυλας δεν ειναι σκυλας!απλα οτι δεν μπαινει στο τσουβαλι ;)

Και αφου βαζω καποιους στο τσουβαλι μπαινω και γω σε τσουβαλι,,γιατι βαζω ανθρωπους σε τσουβαλι.Η ευτυχια μου ειναι οτι δε μπαινω στο ιδιο :)


*ως προς τον τροπο ζωης(μην παρεξηγηθω με τα παιδια των μπουζουκιων:Ρ)

ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Τελευταια τιποτα δεν αλλαζει...οι δεσμοι συνεχιζουν να σπανε,ανθρωποι συνεχιζουν να πεθαινουν και οι ανθρωποι συνεχιζουν να ειναι ζωα.Νομιζα οτι υπαρχουν καλοι και κακοι,χαζοι και εξυπνοι...Τωρα αρκουμαι στην κατηγοριοποιηση με βαση τις επιλογες.Ο χαζος ειναι αυτος που απορριπτει την καθοδηγηση,ο εξυπνος ειναι αυτος που ακομα και χωρις εγγενη νοημοσυνη κανει σωστες επιλογες γιατι πειθαρχει και αποδεχεται τη μοιρα του μιμουμενος ηθικα προτυπα και φυσικα ο οδηγητης που εγγενως μπορει να επιλεξει σωστα,ξερει το σωστο,βλεπει το σωστο.Το προβλημα ειναι ενα:ο οδηγητης εχει προβληματα,ο χαζος δεν τα ξερει,δε γεννηθηκε με την επιλογη να τα μαθει...Ετσι λοιπον ο οδηγητης επωμιζεται ολα τα βαρη του.Τη συνειδητοποιηση των κινδυνων που απειλουν τον χαζο,τη ληψη αποφασεων για κεινον,τη νουθεσια του...Ο οδηγητης λοιπον πρεπει να ειναι ανιδιοτελης η τουλαχιστον να κανει αυτες τις αγγαριες χωρις να ειναι εμφανης και χειροπιαστη η αμειβη του.Οταν ομως ερθει η ωρα της διασωσης-γιατι καθε χαζος εχει μια ωρα που χρειαζεται διασωση- ο οδηγητης πρεπει να γινει σκληρος και οφειλει να επιβαλλει τη γνωμη του.(?)Ολα αυτα τα υπαγορευει ο νομος τησ φυσης,ο ισχυροτερος ειτε προστατευει ειτε βλαπτει τον αδυναμο.Ο αδυναμος ομως οντας αδυναμος δε διαχωριζει τα μεγεθη των δυνατων,αγνοει τα κινητρα του και δε φιλτραρει τα μηνυματα.Θεωρει αχαριστο τον 'ηθικο' του γιατι του φερεται σκληρα,δειχνει αυστηροτητα και φανταζει παντογνωστης στα ματια του,χανει καθε τρωτο στοιχειο του και εκφοβιζει τον αδυναμο.Ομως οταν ο ηθικος παψει να προστατευει το χαζο του γινεται ανηθικος?Αν γνωριζοντας την επιρροη του μενει απραγος οταν βλεπει τον χαζο του να χειραγωγειται και να κατασφαζεται μετατρεπεται σε ανηθικο?Σε εγωιστη?Γινεται παρτακιας,κομφορμαρεται σε αυτο που ο χαζος του νομιζει αγαπη και ανιδιοτελη προσφορα και λεει ναι και μπραβο σε ολα.Αναγκαστηκε,αδυνατει να αγγιξει τον χαζο του γιατι εχει πια περικυκλωθει απο τα ορνεα.Απλα του απαλυνει τον πονο με παραισθησεις.Δεν μπορει αλλιως,καποιοι εκπτωτοι ηθικοι-υβριστες προστατευουν πολυ καλα τον χαζο απο ''τα σπερματα αληθειας''.Και ο χαζος σου χανεται στο βαθος και εσυ πια ουτε που τον αναζητας..απαρνεισαι το ρολο σου προσπαθωντας να πιστεψεις οτι δεν ηταν ποτε δικος σου..οτι η μοιρα του χαζου ειναι να τον εκμεταλλευονται,save yourself a penny for the ferryman σκεφτεσαι και κοιμασαι ησυχος...Ο σωτηρας δεν εισαι εσυ λες ,και παραδιδεις τα σκηπτρα σου που αρχιζεισ να αμφισβητεις στο βωμο της δικης σου Αλασκας,,,

Δεν ειχα ποτε σκηπτρα,απλα τα ηθελα παρα πολυ.