Θέλω να πιστέψω σε κάτι...

Στιγμες..αμειλικτες και σχισματικες στιγμες.Σηματοδοτουν πραξεις,γεγονοτα,καταστασεις,χαρακτηριζουν ατομα,καθοριζουν τη μοιρα τους,αλλαζουν τις ζωες των γυρω τους..Μια στιγμη που πληγωνει ανθρωπους που δεν αξιζουν να πονεσουν,που δεν ηξεραν πως να αντεξουν την αλλαγη της ταχυτητας,τη μεταβαση στη σφαιρα της υποφερτης δυστυχιας..Ο ανθρωπος δεν εχει προβλημα με τις υψηλες ταχυτητες,εχει με την ταχεια και αποτομη αλλαγη τους,την απροσδοκητη ελευση του κακου,του χαους..Και ομως,βρισκει και ακουμπα-αποκτα δυναμη απιστευτη και συγχωρει τα λαθη..Αλλοτε παλι προσπαθει να τα θαψει,να τα ξορκισει-να ξορκισει τις κοκκινες στιγμες..Αυτες που μονο τραυμα θυμιζουν,οταν τις ακουμπα με κατι το αισθημα ειναι οξυ και ουτε που ξερει τι ακριβως ειναι.Ειναι πονος?Ο πονος λενε ειναι μονο σωματικος,η αναμνηση του ειναι ενα αισθημα,μια καταρα..μια χωρις τελος θρηνητικη σιωπη της οποιας λαχταράς τον τελειωμο οσο στιγμιαια οδυνηρος και αν ειναι,οσο κατακριτεα και να ειναι η διαδικασια του,οσο παρορμητικος και εγωιστικος και αν ειναι..Αρκει να παψει να υπαρχει αυτη η σιωπη των εγκοσμιων...Να σταματησουνε ταυτοχρονα οι φωνες μες στο κεφαλι μου να λενε ''ποτε δε θα ζησεις φυσιολογικη ζωη!'ποτε δε θα γινει η αρκουντως υποφερτη σου μιζερια,ευτυχια γνησια!με στιγμες ποικιλες-με συναισθηματα χωρις σκιες χωρις φαντασματα που στοιχιωνουν τον υπνο μου,χωρις τον φοβο,χωρις τις τυψεις,χωρις τους δυνατους θορυβους, που κρυβουνε πραξεις παρανο'ι'κες,τρομακτικες,να μου τρυπανε την καρδια.χωρις τιποτα πια να με σταματαει.Να ρθει ΜΙΑ στιγμη και οπως μου πηρε την διαφανεια της νυχτας μου ετσι να μου την φερει πισω..Χωρις καθολου θυσιες-οχι αλλες- χωρις αιματηρες νυχτες και αλλαγη στην ταχυτητα μου.Εκει που ειμαι να ρθει παλι η ισορροπια η γαληνη-η επιτρεπτη ασυνειδησια και ανευθυνοτητα..Εκει που κλαιω τα βραδυα να ρθει μια νερα'ι'δα και να παρει ολα τα στοιχειά...να με κοιμησει καλα...Να τις απαγορευσει ολες τις παρανο'ι'κες στιγμες.Να φτιαξει ενα σπιτι που ολοι ειναι λογικοι,εχουν επιθυμιες,ενδιαφεροντα και εξελισσονται σε ο,τι χρησιμο και λογικο επιτασσει η εποχη..Ποσο θελω να πιστεψω σε κατι περα απο τις δυνατοτητες μου..που θα κανει σε μια στιγμη κατι καλο και 'αγαθο',που αν το παρακαλεσω πολυ θα κανει θαυμα!Εχω κουραστει απο τις τραγικες σκεψεις που με φοβιζουν οχι μονο γιατι ειναι ακραιες αλλα γιατι μπορουν να γινουν στιγμες..και να με στιγματισουν για παντα..εχει χαθει πια η πολυτελεια της αρρωστιας του διπλανου που δεν αγγιζει εμενα και κανεναν που ξερω!αυτο ειναι το κακο,ολα ειναι πια πιθανα,ολα πια τα εχουμε ζησει και η κριτικη δεν ειναι πια τοσο αβιαστη.Τωρα εμεις ειμαστε ο διπλανος,ο κορφος που δε θα θελε κανεις να γινει ψυλλος του και αλλα...Με ενοχλει που δεν ειναι φυσικο πια να κορο'ι'δεψω γιατι ξερω τι δυσκολο που ειναι να εισαι στην αλλη μερια..με ενοχλει ξαφνικα η τοση αναγκαστικη σοβαροτητα,η χαμενη ελαφροτητα των ονειρων.Με ποναει που ευχομαι για αυτον τον τελειωμο και ας ξερω οτι θα ειναι αλλη μια κοκκινη στιγμη και η αναμνηση της θα ειναι μια καταρα..Ντρεπομαι,λυπαμαι μα το θελω._