Νιωθει ποτε ο ανθρωπος γεματος?Ειναι ποτε ευχαριστημενος με ο,τι εχει,ή χειροτερα,με αυτα που εχει με πολυ κοπο αποκτησει?Ο ανθρωπος ειναι παραδεκτο και εμπειρικα διαπιστωμενο:δεν φτανει σε σημειο να πει ''ολα μου τα κενα ειναι παρελθον,ολες μου οι πληγες ειναι μονιμα γιατρεμενες,ολοι μου οι ποθοι εφικτοι''.Αλλα ακομα και αν το πει,ειναι αληθεια?Μπορει κανεις να νιωσει τοσο γεματος ωστε να μπορει να μη σκεφτεται πια τη δικη του ικανοποιηση?Μα γιατι να πρεπει η δικη μας ικανοποιηση να ειναι η προ'υ'ποθεση για να κανουμε καλο στους αλλους και να μην ειναι το αποτελεσμα μιας καλης-ή πολλων- πραξεων?Ειμαστε αδηφαγοι,αχορταγοι,απληστοι και μυστηριοι...Μια ζωη βαζουμε στοχους,φανταζομαστε οτι ΑΝ φτασουμε στην κορυφη μας θα κερδισουμε ή εστω θα γνωρισουμε αυτη την ευτυχια που λεμε συνεχεια..Μια ζωη την περναμε θετοντας μεγαλους στοχους,σκεπτομενοι πως θα τους φτασουμε πιο γρηγορα,πιο ευκολα..Νομιζουμε οτι η επιτευξη του στοχου ειναι αυτοσκοπος,και βαζουμε την ανθρωπια μας ως μεσο,την ειλικρινια μας,την αξιοπρεπεια μας..Πολλες φορες δε μας νοιαζει, ας φθαρουν τα μεσα, ας βουλιαξουν ολοι και ολα γυρω μας οταν θα φτασουμε να πιουμε το νερο απο αυτη την πηγη που βαλαμε στοχο.Αρκει να πιουμε νερο,αρκει να γιορτασουμε την επιτυχια μας,να τα θυσιασουμε ολα για να προετοιμαστουμε για την ευτυχια που τωρα πια θα μας χτυπησει την πορτα ετσι απλα,χωρις να πιεστουμε αλλο πια,μενοντας απραγοι!Απλα θεωρωντας πως ο ρολος μας τελειωσε στην επιτευξη του σκοπου-ή και των σκοπων,το ιδιο ειναι.Και ξαφνικα,εχοντας αποκτησει ο,τι ποτε δε φανταζομασταν,συνειδητοποιουμε οτι δεν ειναι αρκετο,δεν ανοιγει την πορτα στην ευτυχια,τα συνηθισαμε οοολα αυτα που καναμε τοσο κοπο να τα κατακτησουμε,τα καταναλωσαμε και εγιναν ενα με μας,μας αλλαξαν μας εθρεψαν..και πια ειναι κομματι του Εγω μας.Εγω τα καταφερα Εγω το εφαγα Εγω το αγκαλιασα Εγω το ξοδεψα.Μας φαινονται τωρα δεδομενα,και ως απληστοι και πλεονεκτες βγαινουμε στο κυνηγι για αλλους στοχους,αλλες πηγες.
Ολοι θα λεγατε πως συμφωνα με αυτο το συλλογισμο,ο ανθρωπος δεν ειναι ποτε ευτυχισμενος,ολα στη ζωη ειναι ματαια κτλ κτλ..Οχι ομως αν επαναπροσδιοριστει η ευτυχια ως ορος αλλα και ο σκοπος της ζωης.Αν οριστει,οχι σαν τελμα,αλλα σα μια ρευστη κατασταση που δεν συμπεριλαμβανει μονο ευθυμια και ελλειψη πονου,μα εντονη βιωση ολων των γεγονοτων..την εξαγωγη γονιμων συμπερασματων για την αντιμετωπιση των προβληματων.Αν δεν υπηρχαν τα εμποδια,δεν θα ειχε υποσταση η ευτυχια.Ο δρομος μετ'εμποδιων προς τους σκοπους μας ειναι η ευτυχια..το ταξιδι,οχι η Ιθακη.
