Κατι που ποτε δε θα διαβασεις,ποτε δε θα ενδιαφερθεις να αναλυσεις-δε θα καταλαβεις...Ομως εγω σου ζητω συγγνωμη,συγγνωμη που δεν ημουν καταλληλη...Συγγνωμη που σε πιεσα να γινεις κατι αλλο απο αυτο που ειχες αποδεχτει οτι εισαι.Συγγνωμη που αφοσιωθηκα..Συγγνωμη για την εμμονη μου..Συγγνωμη για το ποσο χαμηλα εχω πεσει,συγγνωμη για οσα δεν μπορω να σου πω με λογια και πρεπει να ξερεις..Συγγνωμη που γραφω γραμματα και δακρυζω στη σκεψη..Συγγνωμη που σε εκανα να κλαψεις..Συγγνωμη που ειμαι εγω και απαιτω απο σενα να γινεις εγω..Συγγνωμη που δε δεχομαι τα παθη σου..Συγγνωμη που τελικα δεν αξιζα για να αλλαξεις...
λυπαμαι για σενα,λυπαμαι για μας,λυπαμαι που σε συγκρινω,λυπαμαι που χασαμε τοσο χρονο σε μηχανορραφιες.Λυπαμαι για τη δειλια σου...Λυπαμαι που τα λογια θα μεινουνε λογια...που δε σημαινουν τιποτε πια..λυπαμαι για την καχυποψια μου και το τελειο που επεβαλλα...λυπαμαι που εφτασε εδω ο χρονος και πια δε βλεπεις τιποτα..Δε διακρινω πια ΤΙΠΟΤΑ!Ενα κενο και ενα απειρο...μια ατελειωτη παλη μεσα μου.Θα νικησει αυτο που πρεπει..να εισαι σιγουρος θεε πως αλλο δε θα κλαψω.Συγχωρεση μονο αξιζω γιατι εμαθα κ εγω να συγχωρω...
