it is what it is._(?)

Δεν ηξερε τι κερδιζα.Τι μαθαινα κοντα του.Δε σταματουσε να μιλαει ποτε. Μου εδινε την εντυπωση η οποια εγινε σιγουρια,οτι αν δεν εβγαζα αχνα για καμια ωρα,θα συνεχιζε να βρισκει καθε λογης ασυναρτησια για να πει.Επαψα να προσπαθω να ανακαλυψω γιατι μιλαει τοσο και αρχισα να εστιαζω στο τι λεει.Σταματησα να ψαχνω σκοπο και να αναρωτιεμαι γιατι και επικεντρωθηκα στο τι.Και εμαθα οτι κατι ελεγε.Ελεγε πολλα,λιγα ειχαν νοημα για μενα,λιγα μου φανηκαν σοφα αλλα ολα ηταν ωραια,αυτο που λεμε ωραια τα ελεγε.Ειχε εντρυφησει στο πως να υφαινεις εναν μυστηριωδη ιστο γυρω απο τη σαπιλα σου. Ηθελα ισως να μαθω ακομα σε τι επιπεδο ηταν η σηψη του. Μαλλον δεν ειχε καθολου μυστηριο ο ιστος του οπως παραδεχτηκε,ομως αληθεια με επεισε. Η φουσκα του δεν εσκασε,αλλα καταφερα για αλλη μια φορα να μπω αθορυβα και χοροπηδηξω χωρις να το καταλαβει.χαχα.Κοιμαται αυτος ο τυπος και παντα θα λεω ψεματα στον εαυτο μου οτι τον γουσταρω κ οτι μου μαθαινει πραγματα. Ισως μου μαθαινει ποσο ντορο μπορεις να κανεις γυρω σου χωρις λογο.Θελω τοσο μα τοσο να πιστεψω οτι οντως πισω απο αυτα τα ασυναρτητα λογια βρισκεται ενα σκηνικο κομμενο σε κομματια παζλ και εγω καλουμαι να το συνθεσω. Μακαρι να ηταν ετσι,ευχομαι καθε μερα ολο και πιο πολυ να καταφερω να αποδεχτω ομως οτι δεν ειναι,να μαθω οτι ειναι τι?ειναι αυτο που ειναι.Τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο.Δεν κρυβουν καποιο ενοχο μυστικο τα λογια του,δεν περιμενει ενα φλογερο συναισθημα πισω απο τα ματια του,δεν υπαρχει ενεργεια στα κολλημενα στο σωμα του χερια..δεν υπαρχει δυναμικη με φορα προς εμενα....υπαρχει μια ελαφρα ελξη που θα τον οδηγησει να με κανει παρεα,ειναι αυτος ο μικρος μαγνητης της γυναικας που τον εκανε να μου τσιμπησει τη μυτη,ειναι ο περιρεων ερωτισμος της ωρας που τον βλεπω που κανει τα πραγματα μεγαλυτερα...Το ''ναι'' του σημαινει ''ναι'',δεν ειναι ειρωνικο ή παγιδα,ειναι απλα μια καταφαση...