Να ξέρεις τι θες!Μήπως θες αυτο που ξέρεις?Εγώ πάντα θέλω αυτο που δεν ξέρω,γιατί ποτέ δεν ξέρω τι θέλω.Δεύτερη εφηβεία ή άγρια είσοδος στην ενήλικη ζωή?Δε θέλω να μεγαλωνω,δε θέλω να ξέρω...Όσο ζεις μαθαίνεις και αυτό σημαίνει οτι όσο πιο πολλά μαθαίνεις τόσο λιγότερο ζεις?Τι ζεις?Τι ζω?Το κενό..οι κενές μέρες περνούν τόσο γρήγορα,η αξιοπρέπεια γίνεται ένας νόμος κάθε άλλο παρά απαραβίαστος-ίσα ίσα,παραβιάζεται με την παραμικρή ευκαιρία για την έξοδο (έστω και παροδική) απο τη βαρεμάρα.Η απαντηση σε ενα μηνυμα που δεν επρεπε να απαντηθει,ενα τηλεφωνο που δεν πρεπει να κανεις,μια αχρηστη ετοιμασια για μια ανουσια πραξη...η μηδαμινη προετοιμασια για κατι σημαντικο...Εκει ειναι που ερχεται η διαστρεβλωση του ορου αναγκη,η υπερεκτιμηση του ορου επιθυμια,η θεοποιηση της καβλας,απαξιωση της δρασης και η εξιδανικευση του <<δε βαριεσαι>>.Τι?Βαριεμαι!Δε βαριεσαι εσυ,αλλα βαριεμαι ΕΓΩ!Βαριεμαι να περνανε κλουβιες ωρες μπροστα απο την τηλεοραση,μεσα στα σκεπασματα,στην παραλια,πισω απο ενα μπαρ!Και το χειροτερο ειναι πως νομιζω οτι το να διαβασω και να περασω καποια μαθηματα θα με βγαλει απο τη μιζερια μου.Κι ομως,το πιστευω γιατι δεν το ξερω.Η ελπιδα παρ'ολα αυτα δε φτανει για να μου δωσει κινητρο.Δεν ξερω τι θα αρκουσε για να κινητοποιηθω να γραψω,να διαβασω,να πετυχω!Ελπιζω γιατι δε μπορω,νιωθω αδυναμη και δειλη.Παλευω με το τερας της αναβλητικοτητας και τα οπλα μου ειναι οι δικαιολογιες -καθε φυσης- δουλεια,σωματικη κουραση,προσωπικα προβληματα-αυτοδημιουργουμενα παντα-..Νομιζω οτι καποτε θα την κερδισω αυτη τη μαχη και.Χωρις πλανο,δε χρειαζεται,δεν εχει αποδωσει ποτε!Θελω ενα βουρδουλα που νομιζω οτι θα τον βρω στο εξωτερικο...αν δεν τον βρω μεσα μου ομως θα σκασω!και αλλη αποτυχια δε θα την αντεξω...και τα λεφτα νομιζω οτι ειναι το προβλημα.Το προβλημα υπαρχει οντως,αλλα αυτο που νομιζω ειναι συνηθως λαθος.Γεννηθηκα σε καποιες γραμμες και πρεπει να τις τιμησω..Αλλα προν σωσω τον κοσμο πρεπει να σωσω τον εαυτο μου...
