στα ιδια μερη...

Ολα θα γινουν καπως καποτε.Τιποτα δε θα μεινει ιδιο...Παντα υπαρχουν ομως σταθερες.Μη θεωρησεις τους ανθρωπους οτι ειναι αναμεσα σε αυτες τις σταθερες,θα απατηθεις-θα ηττηθεις οικτρα.Ακομα και αν σου το ορκιστουν με την οποια ευγενεια,καλοσυνη,αγαπη και προπαντων παιδικοτητα που τους διακρινει-μην τους πιστεψεις.Εκεινοι το πιστευουν μα να ξερεις-δε θα γινει ετσι.Οχι επειδη δε σ'αγαπουν τωρα,μα δε θα σε θελουν τοτε.Η αποκοπη θα φερει και την αναισθησια σιγα σιγα,οσο αληθινο και να ηταν το συναισθημα,οσο δυνατο και οσο κι αν σε ξεχειλιζε...θα ξεθυμανει-σαν ενα κονιακ μηδεν αστερων πια θα σε στοιχιωνει.Τα συναισθηματα ειναι ευμεταβολα,αυτοστιγμης αλλαζουν συσταση στροβυλιζονται στην επιφανεια και αυτο που μενει μετα την τρικυμια ειναι η αληθεια.Ειναι αυτο που μπορουσες να νιωσεις για εκεινο το ατομο.Αυτα εχουν να κανουν με τα αισθηματα συναισθηματα-τελος παντων με το επιθυμητικον μερος της ψυχης.
Οταν ομως το συναισθημα σου εχει υπαγορευθει απο τη λογικη,δυσκολα να απαλλαχθεις απο αυτο.Οταν υπαρχει συμπραξη του λογικου και του επιθυμητικου επερχεται μια σχεδον ιδανικη κατασταση.Οταν η επικοινωνια ειναι τετοια που ο εγωισμος σου κανει μονος του πισω,οταν ο εαυτος σου ειναι ωραιος σε συναρτηση με τον αλλο,οταν η κατανοηση και η γαληνη ερχονται μονες-χωρις θυσιες,παρα μονο οδηγημενες απο το λογικο,το επομενο ειναι να γινεις εσυ η σταθερα.Εσυ να γινεις αυτο που δεν πρεπει να κανεις τουσ αλλους-δεδομενος.Να περιμενεις απλα να γυρισει ο ασωτος,να ανεχεσαι γιατι ξερεις τι κρυβει αυτη η συμπεριφορα αδυναμου ανθρωπου.Να ξερεις οτι ειναι 'δυνάμει' ισχυρος-ηθικος-σωστος μονο που οι πραξεις του δεν το δειχνουν ακομη.Βλεπεις ,οταν παραδινεσαι στο συναισθημα η αρετη ειναι πολυτελεια,η εντονη βιωση γινεται αυτοσκοπος και η αποκτηση του αλλου ασυδοτα, γινεται εμμονη.

Μην κλαις,μη συλλογιζεσαι...αυτη η αδιορατη κλωστη που μας ενωνει ειναι χρυση,ανεκτιμητη.Δεν την αφηνω εγω να κοπει.Ακομα και αν εσυ συνεχως απομακρυνεσαι εγω απλως ξετυλιγω πιο πολυ.Θα εισαι ο μονος?Θα εισαι ο πρωτος για τον οποιο το κανω αυτο?Δεν το ξερω,γι'αυτο που ειμαι σιγουρη ειναι οτι θα το κανω,και ξερω οτι δε θα μετανιωσω.το νιωθω στον τονο της φωνης σου,στο χρωμα των ματιων σου οταν μιλαμε,στην αγαλλιαση σου,στις σκεψεις σου.Σε δεσμα βρισκεσαι και εγω θα το σεβαστω.Δεν ξερω αν θα προσπαθησω να σε λυσω,μαλλον το προσπαθησα-δεν ωφελει.Η εμπειρια το εχει αποδειξει πως μονο εκεινη ειναι ικανη για κατι τετοιο.Μη λυπασαι,θα τα θυμαμαι ολα...θυμησου τα κι εσυ...μη φοβασαι,δε θα φοβαμαι ουτε εγω.μονο θα ξετιλυγω την κλωστη,γυρνα καποτε να ενωσουμε τις ακρες.



to PT

ποίηση του μη όντος

Ημουν ουτε 15,ησουν μολις 17...Ημασταν απλα παιδια.Τυχαια ενα κτιριο μας ενωσε,τυχαια σ'αγαπησα,μοιραιως...με προδωσες.Οι αναδρομες παντα θα με κανουν να νιωθω καλα,γεματη με κατι-ας ειναι φως ας ειναι αγαπη-μισος ή απατη.Ας ειναι συγκινηση ή του χωρισμου η απογνωση.Ας ειναι στιγμη που δε στριμωχνεται σε λεξεις...Ευχομουν να ειχα απαθανατισει καθε στιγμη,καθε λεπτη σου κινηση,να ειχα ηχογραφησει καθε χτυπο της καρδιας σου για να πειστω πως ηταν αληθεια..Τωρα το βλεπω σα να ηταν παραμυθι,ενας μυθος με κακο τελος οπως του μεσημερα ή της Μορας που φτιαχτηκαν για να τρομαζουν τα παιδια...Σαν παιδι και γω απο αυτο το παραμυθι εχω τρομοκρατηθει.Οπως οταν βλεπεις ενα θριλερκαι μετα μετα παντα θα δεις εφιαλτες-ετσι και γω εζησα το θριλερ και τωρα εχω παραισθησεις.Συνηθως στα θριλερ υπαρχει ενας κακος που υποδυεται αρχικα τον παντα καλο,τον αθωο τον εμπιστο.Επισης παντα υπαρχει ενα θυμα,αθωο και αφελες.Ομως δεν υπαρχουνε καλουπια παντα στη ζωη.Οπως λεμε οτι η ζωη δεν ειναι σαν ταινια-αυτο σημαινει οτι δεν ειναι απαραιτητα ή θριλερ ή ρομαντικη κομεντι.Ειναι ομως σα φωτογραφια...Ενα συνολο απο φωτογραφιες.Παγωμενο παρελθον-στη σκια του ζουμε.Απο αυτο εμπνεομαστε και τα γεγονοτα του αποφευγουμε ή επιδιωκουμε ε?Αυτο ευχομαι τωρα μονο...να ειχα παθανατισει πιο πολλες στιγμες.Να ειχα βιντεοσκοπησει ολες μας τις εξομολογησεις και να κατσω μια μερα να μελετησω τις παυσεις,τα βλεμματα-τον ξεροβηχα...Να δω τι ηταν αληθεια!Να διαβασω αναμεσα στις γραμμες.Ομως  η εμμονη που εμεινε δεν εχει να κανει με το παρελθον-ειναι το παρελθον βιούμενο στο παρον.
Εμμονη μου εμεινε-ναι.Μα δεν ξεχνω τις στιγμες γιατι τις εχω παγωμενες στο μυαλο μου.

Το βραδυ μιας εθνικης μας εορτης-της πρωτης μου αληθινης γιορτης- γυρω στις 9 το βραδυ ειδα πανω στο φως που επεφτε στο προσωπο σου μια σκια.Τα συρματοπλεγματα που βρισκονταν πισω μας σκιαζαν τα ματια σου,αυτα ηταν καθρευτης του πλεγματος.Αυτη τη στιγμη εχω ως αφετηρια.Και ολο το διαλογο μετα:διαβασες?
-ναι απο χθες τα εχω κανει
-αντε βρε μπραβο,εγω εβλεπα τηλεοραση μλπα μπλα μπλαααα
Τα δικα μου λογια δε μετρουσαν,ηταν απλα λογια αμηχανιας μπροστα στο δεος.Μετα μου ειχες πει πως ηταν ψεμα οτι διαβασες απο το σαββατο.Ισως ητανε το πρωτο ψεμα.

Θα ητανε Απριλιος?6 μηνες μετα δηλαδη...Οταν ακουσα την καρδια σου πανω στο στηθος μου.Τετοια αρμονια-τετοια ευτυχια...Αυτο κι αν ητανε δεος.Αυτο ηταν η θεωση.Ενωσες την καρδια σου με τη δικη μου?Με κοροιδεψες?Ποτε δε θα μαθω,αλλα εγω καταλαβα την καρδια σου να χτυπαει δυνατα με ενα ρυθμο ολο αινιγματα.Αυτο ηταν..Οι βρυσες ειχαν ανοιξει και δεν επροκειτο να κλεισουν ποτε.

Ηταν καλοκαιρι?18 Ιουνιου?Οταν ημουν πια δικη σου..Ειχαν τελειωσει τα ψεματα για μενα,ησουν στ'αληθεια κομματι μου.
Ηταν σεπτεμβρης?Πανω στα βραχια δοθηκε η πρωτη υποσχεση...Το πιο παιδικο και ομως το μοναδικα δεσμευτικο πραγμα που ειπαμε...Το πιστευες το ηξερα.Βαθια μεσα μου το ηξερα οτι ηταν αληθεια.Ειχα κατακτησει τον καλο σου εαυτο.Ενιωθα περηφανη οσο ενας ανθρωπος στην κορυφη,οσο ο πρωτος ανθρωπος στη Σεληνη.Και ευτυχης,οσο η για πρωτη φορα μανα.

Μετα ολες οι στιγμες εγιναν ενα.Γιατι δεν υπηρχε αμφιβολια-ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΝΑ.Ωσπου η αμφιβολια τα δηλιτηριασε ολα.....καθε μοναδικη στιγμη,καθε στιγμη που χαθηκε-την εκανε δηλιτηριο.Τωρα θα ειναι ο Ψευτης και η Κακια ή ο Ειλικρινης και η Καλη.Αδυνατα ενδεχομενα και τα δυο.Αν τα συνολα αυτα μπορουν να γεμισουν στοιχεια, τοτε,βεβαιο ενδεχομενο θα ειναι η ενωση τους...

Εγώ ειμί ο ενίκητος στη μάχη!

Αλλο δυναστη χειροτερο απο τον ερωτα δε γνωρισε το ειδος μας το ταλαιπωρο.Πιο υπουλο και επιβλητικο επικυριαρχο η ψυχη μας δε δεχτηκε ποτε.Μεγαλυτερη δουλοπρεπεια μπροστα στην εξουσια δεν ματάδε η αμοιρη -κατα τα αλλα- ευθυνων αυτη αγελη.Ο χειροτερος δυναστης ειναι ακριβως γιατι δε του φαινεται.Μασκαρευεται καθε φορα και με αλλα προσωπεια,ξεγελα και απομακρυνει-αλλα κατ'ουσιαν κατευθυνει.Εχει την οψη φτερωτου θεου,ειρηνικου και ευγενικου.Ενος αγγελου που θαυματα κανει,γλυκαινει την ψυχη και εξωρα'ί'ζει το μυστηριο.Ωσπου να σου ζητησει να κανεις τα πιο τρελα και ανεπιτρεπτα,να απαρνηθεις τον εαυτο σου,αυτα που σε χαρακτηριζουν,να εξαλειψεις καθε αμυνα και να μεινεις γυμνος και απροστατευτος.Τοτε ειναι που ή θα σε θεωσει ή θα σε γειωσει.Η θεωση ειναι η μακρυνη ελπιδα που ακομα και μετα τη γειωση και το πιο οδυνηρο γκρεμισμα,σε κραταει δεμενο εκει-γυμνο και αδυναμο.Η ελπιδα αυτης της ολοκληρωσης σε κραταει πισω που νομιζεις οτι μεσα σε αυτα τα συντριμια που σε αφησε θα σταθει εκεινος πλοηγος και ως δια μαγειας θα ανεγειρει το κτισμα.Μα δεν το κανει.Σε αφηνει εκει δεσμιο με τα χειροτερα δεσμα-τα αορατα.Με την πιο ολεθρια μορφη αιχμαλωσιας-την ψευδη,την απο φαντασιας κυημενη.Ενα πλασμα των αισθησεων ειναι ο ερωτας,μια φαντασιωση-μια τερατωδης εξιδανικευση που σου γεννα την ταση για συγχωρεση,το συμβιβασμο,την υποβαθμιση.Ετσι ολεθριος ειναι ο ερωτας,ειναι πολεμος και οχι ειρηνη.Ειναι μαχη και οχι ανακωχη...δε σε αφηνει σε ησυχια.Αποκτας εχθρους και οχι φιλους,ξαφνικα στην κατοχη σου βρισκονται ευτελη συναισθηματα που σε κρατανε ακινητο,ή σε τραβανε κατω.Σε αγει και σε φερει..σε προσρτατευει και την ιδια στιγμη σε θυσιαζει.Σε κανει φτωχο και πλουσιο αυτοστιγμης.Σου θολωνει τα νερα....Ομως ολη αυτη η δεσμευση,η καθοδος,η φθορα σου ανοιγει το δρομο προς την ελευθερια.Την ορθη αποτιμηση των ανθρωπινων σχεσεων,την υγεια.Εχοντας γνωρισει τα δεσμα μπορεις τωρα πια να γευτεις την ουσια της ελευθεριας...οχι της ιδανικης ανεξαρτησιας,αλλα τη γευση της αποδεσμευσης-πολυ περισσοτερο τι σημαινει αυτη!Και σιγα σιγα επερχεται η αναγωγη αυτου του συναισθηματος σε ιδανικο,σε μνημη και παιδευτικη μεθοδο.Απο εμμονη γινεται ελιγμος και απο στασιμοτητα γινεται αεικινησια.Ολα αυτα με τη συνδρομη της λογικης,της εμπειριας και του χρονου...

Επιφανειακη προσεγγιση,ομως εμπεριεχει σπερματα αληθειας.