στα σεντονιαααααααααα μυριζει ακομαααααααα

Καποια πραγματα απλως σου λειπουν.Ασυναισθητα,ασυνειδητα παραλογα-σου λειπουν.Καποια θεματα τα εχει στυψει η λογικη σου και ομως η ψυχη σου ακομη βγαζει ζουμι,ακομη παλευει με αυτα.Δεν υπαρχει γυρισμος στις εμμονες.Αφηνουν το ανεξιτηλο σημαδι τους.Ειναι βαθυ,ειναι ματωμενο και θα ειναι για παντα φρεσκο.Οι μνημες για το σημαδι τους ειναι σαν το τζιν πανω στην πληγη...Ενας σπαστικος πονος που δεν μπορεις να αποφυγεις.Και συ συνεχιζεις να φορας το τζην..Ανακαλωντας συνεχως μνημες και χαδια,χαμενα φιλια,την ερωτικη ανατριχιλα,την παιδικη ανεμελια...Τα ψεματα τις αγαπες και τα λουλουδια.Ηταν ωραια ομως,ετσι δεν ειναι?Να δινεσαι και ας φτυνεσαι,να αγαπας και ας πονας,να παιζεις αλλα να μην παιζεσαι,να πονας και ας μην περναει.Να περιμενεις και να μην ερχεται,να δεχεσαι και να μη σε δεχεται...Να ζεις απο αυτον και να ζει απο σενα.Και ας πηγε μ αλλη και ας εφυγε μακρυα και ας μην ξαναγυρισει.Θα ειναι εκει η μνημη,αυτη παντα θα την αγαπας.

''Μετανιωνεις?''-οχι ποτε.Ποτε και για τιποτα.Δε μετανιωσα ουτε τη στιγμη που σου φιλησα τα ποδια ουτε το χρονο που μου πηρε να σηκωθω απο τα πατωματα που επεσα για σενα.Δε μετανιωσα ουτε ενα δακρυ που εριξα,ουτε τη βια που σου ασκησα,ουτε τα ενοχα φιλια που σου δωσα.Τιποτα που εκανα δε μετανιωσα να το θυμασαι.Ο,τι εγινε,εγινε για ενα λογο...για να φωτιστει ο δρομος μου.Για να γινει λιγο πιο καθαρη η εικονα του εαυτου μου,για να καταλαβω τι εισαι εσυ και τι ειμαι εγω.Τι αξιζεις εσυ και τι αξιζουν οι αλλοι.Ποσο μακρυα μπορω να φτασω και γιατι,ποσο μπορω να πονεσω και πως μπορω να περασω απο αυτη τη ζωη χωρις να φθαρω...Να καταφερω μετα απο αυτα να βγω αλωβητη,να βγω καινουργια και πανισχυρη.Να καταφερνω πια μονη μου ο,τι πεφτει κατω να μη σκυβω να το σηκωσω.Μετα απο σενα σιγουρα ετσι θα γινει.Εχω υποσχεθει στον εαυτο μου οτι εισαι το τελευταιο πραγμα που εσκυψα να σηκωσω,αλλα δε σε βρηκα πουθενα.Εφαγα τη χαστουκα μου και τωρα θα μαθω κυρια!Δε θα ξανακανω λαθος κυρια!Δεν παει το χερι μου πια να κανει λαθος,πως το λενε παει πια,εμαθε κυρια.Οχι αλλη τιμωρια το μαθημα μου το πηρα..ακομα στεκομαι με το ενα ποδι στη γωνια κοιτωντας τα σκουπιδια κυρια,αχ αφηστε με να σηκωσω το μπιχλιμπιδακι που μου πεσεεε!Οχι!ενταξει το παιρνω πισω.Τιποτα πια απο τα σκουπιδια,τωρα μονο καινουργια πραγματα καλα γυαλισμενα και με την καλυτερη γεμιση!Την καλυτερη!
:)

The storyteller who had copied greek Faust.

15 τονοι πανω απο το κεφαλι.45 κιλα δεμενα σε καθε ποδι και ελευθερα τα χερια!Υπαρχει η ταση να βυθιστω απο το βαρος αλλα κρατιεμαι απο κατι κιγγκλιδωματα,κατι ψιxουλα λογικης.Ευαισθησια παει πια...που καιρος για τετοιες πολυτελειες.Η μονη πολυτελεια που εμεινε ειναι μια σαμπανια και αυτη οχι δικια μας.Χρονος για μενα-η πληρης ενοχη.Χρονος για σενα,εντελως χαμενος,χρονος για μας,απογοητευμενος.Και ο χρονος εχει χασει την υπομονη του.Φωναζει οτι πρεπει να φυγει χωρις εμας,βιαζεται.Ειναι αμειλικτος το ξερεις.Εχω κανει κονε μαζι του καιγι'αυτο μας περιμενει..Κανονικα θα πρεπε οχι απλως να εχει φυγει αλλα να εχει κανει και τη δουλεια του μαζι μου.Να παρει τις μυρωδιες του παρελθοντος και να τις αντικαταστησει με νεες,ή απλα να μου βουλωσει τη μυτη.Σιγα,μονο οσφρηση εχουμε?
Δεν το εχει κανει.Α ρε χρονε αλητη φωναζω,αλλα γουσταρω και γω που εκανα συμφωνια με το διαβολο.Τα θελω και καθομαι.Ειναι βλεπεις και τα βαρη στο κεφαλι μου,εμποδιζουν την καθαρη σκεψη,την αμυνα...Ελευθερωνουν τους φραγμους και καταλυουν τον εγωισμο μου.Μα θα ρθει το πληρωμα του διαβολου δε μπορει.Θα απαιτησει να φυγει,καποια στιγμη δε θα νοιστει για καμια μυρωδια,για καμια ξεθωριασμενη μνημη.Μια στιγμη θα συγκαταθεσω και γω και θα παει και το παλιαμπελο.Δε μπορει...Κρατας την αλλη πλευρα του νηματος-δεν την τραβας για να ρθω πιο κοντα.Τη βαστας χαλαρα και ειναι ετοιμη να σου πεσει.Περιμενεις απο μενα να τυλιξω το νημα?Μας δουλευεις μαλλον.Δικος μου φιλος ειναι ο χρονος.Εσυ εκοψες τον κομπο μας και τωρα παλι απο την αρχη εσυ πρεπει να τον δεσεις.Εγω ας βαζω οσους λαβυρινθους θελω στο δρομο σου.Εγω φτιαχνω το παραμυθι αφου εσυ κομματιασες την παγματικοτητα.Δεν μπορεις να βρεις το δρομο σου?Να βρεις το μινωταυρο και να τον σκοτωσεις?τοσο καιρο που τον αφηνεις εχει εξαγριωθει.Εχει μονο στοχο να σε κατασπαραξει.Εσυ τον εφτιαξες αυτο το μινωταυρο το ξερεις πολυ καλα.Εσυ-ο χρονος και ο λαβυρινθος.Ελα μην κατηγορουμε το λαβυρινθο.Αυτος ηξερες οτι θα υπαρχει.Ειπες οτι θα ελευθερωσεις την αριαδνη.Γιατι στο δικο μου μυθο η αριαδνη ειναι πανω στο μινωταυρο και εχει τρελαθει εξαιτιας του.Η καρδια της εχει γεμισει απο την οργη του τερατος και αν δε βιαστεις να τη σωσεις θα τελειωσει ο χρονος σου,θα μετακομισει αλλου.Θα εξαφανιστει ο λαβυρινθος και μαζι του και η αριαδνη με το μινωταυρο.Γιατι πια πανε μαζι..Αν δεν καταφερεις Θησεα να τον βρεις και να τον σκοτωσεις μαζι θα μεινουν μια ζωη..Και τυφλωμενη η αριαδνη απο αυτον,θα χρεωσει τη σκλαβια της σε σενα.Δε θα φταις αλλωστε?Εσυ δεν την εσωσες.Δεν ησουν τοσο γενναιος και ικανος να επιβληθεις στα παθη σου.Ανθρωπος εισαι Θησεα και τα λαθη του ανθρωπου ειναι.Αλλα τη στερηση της ελευθεριας της η αριαδνη δε θα στη συγχωρεσει.Δε θα σκεφτει το λαβυρινθο.Γιατι αυτος απλα υπηρχε.Πηρες την ευθυνη και της ειπες μονο να περιμενει εκει και να μη φυγει μονη της.Εσυ ηθελες να τη σωσεις.Αυτη μπορουσε να φυγει μονη της και να μη σε εχει αναγκη.Τα θελε το γκομενακι.Ηθελε να σωθει και δεν υπολογισε τα τρωτα σημεια του Θησεα.Δε βαριεσαι,αυτη θα την καταβρει με το μινωταυρο,εσυ θα εχεις χασει την αποστολη.

ΠΑΝΔΗΜΙΑ!

SOS!Κινδυνευετε!Ακρως μολυσματικος ιος,μεταδιδεται με τον αερα,ακομα και σε κενο αερα ή κυριως σε κενο εγκεφαλου.Προβαλλεται πολυ απο τα σηριαλ,τις αμερικανικες ταινιες,τις μητερες τις καραβοτσακισμενες 50αρες και οχι μονο.Το επιστημονικο του ονομα ειναι προδοσια-απιστια.Οι κοινες παθουσες το ονομαζουν 'κερατο΄και οι υπαιτιοι ΄στιγμιαιο΄λαθος.Δεν υπαρχει αντιδοτο αλλα δυστυχως ουτε τροπος να προστατευτειτε.Εχει προταθει να μπουμε ολες σε μια γυαλα και να κλεισουμε ματια μυτη ποδια και να περιμενουμε το θανατο απο ασφυξια.Ερευνες εδειξαν οτι η εμπειρικη αυτη μεθοδος προληψης εμφανισης ή επανεμφανισης της νοσου εχει καταστρεπτικα αποτελεσματα.Στη γυαλα επιδρουν καρκινογονα αερια κυνισμου που προσβαλλουν την ανωτερα καρδιακη οδο-εγκεφαλικη αποφυση-εγωιστικη καρωτιδα.Οι ασθενεις απαξ και εξαχθουν της γυαλας αντιμετωπιζουν τη ζωη χωρις τολμη,χωρις συναισθημα με ενα διαρκη φοβο μολυνσης εκ νεου.Ακομα μεγαλυτερος φοβος υπαρχει για τη νοσο στη λανθανουσα μορφη της,οταν δεν ειναι διακριτη και αρα ουτε ιασιμη.Κατατρωει απλα τον οργανισμο και τα αποτελεσματα της ειναι δυσδιακριτα.Θυμιζουν απλο κρυολογημα που θεωρητικα περναει με αντιβιωσεις και τις καταλληλες ενεργειες του ασθενη.Ο ιος ειναι υπουλος και μπορει ακομα και μετα τον κατευνασμο του να εξαρθει και να συμπεριφερθει ως θυμα-επιθετικα.Αυτο ειναι και η χειροτερη εκβαση της ασθενειας.Οταν ο ιος λαμβανει τη θεση του θυματος και ξεγελα τα καλα κυτταρα οτι θιγεται απο αυτα.Τα υγιη κυτταρα παρασυρμενα απο τη φρενιτιδα της ασθενειας παραπλανωνται-δισταζουν να αμυνθουν γιατι εχουν αναπτυξει ανοσια στον ιο-εχουν δηλαδη μνημη αυτου,και λογω αυτης της μνημης περι προηγουμενης ιασης του,δισταζουν να τον ξεφορτωθουν.
Καλα μου κυτταρα...Ξυπνηστεεεεεεεεεεεε