it is what it is._(?)

Δεν ηξερε τι κερδιζα.Τι μαθαινα κοντα του.Δε σταματουσε να μιλαει ποτε. Μου εδινε την εντυπωση η οποια εγινε σιγουρια,οτι αν δεν εβγαζα αχνα για καμια ωρα,θα συνεχιζε να βρισκει καθε λογης ασυναρτησια για να πει.Επαψα να προσπαθω να ανακαλυψω γιατι μιλαει τοσο και αρχισα να εστιαζω στο τι λεει.Σταματησα να ψαχνω σκοπο και να αναρωτιεμαι γιατι και επικεντρωθηκα στο τι.Και εμαθα οτι κατι ελεγε.Ελεγε πολλα,λιγα ειχαν νοημα για μενα,λιγα μου φανηκαν σοφα αλλα ολα ηταν ωραια,αυτο που λεμε ωραια τα ελεγε.Ειχε εντρυφησει στο πως να υφαινεις εναν μυστηριωδη ιστο γυρω απο τη σαπιλα σου. Ηθελα ισως να μαθω ακομα σε τι επιπεδο ηταν η σηψη του. Μαλλον δεν ειχε καθολου μυστηριο ο ιστος του οπως παραδεχτηκε,ομως αληθεια με επεισε. Η φουσκα του δεν εσκασε,αλλα καταφερα για αλλη μια φορα να μπω αθορυβα και χοροπηδηξω χωρις να το καταλαβει.χαχα.Κοιμαται αυτος ο τυπος και παντα θα λεω ψεματα στον εαυτο μου οτι τον γουσταρω κ οτι μου μαθαινει πραγματα. Ισως μου μαθαινει ποσο ντορο μπορεις να κανεις γυρω σου χωρις λογο.Θελω τοσο μα τοσο να πιστεψω οτι οντως πισω απο αυτα τα ασυναρτητα λογια βρισκεται ενα σκηνικο κομμενο σε κομματια παζλ και εγω καλουμαι να το συνθεσω. Μακαρι να ηταν ετσι,ευχομαι καθε μερα ολο και πιο πολυ να καταφερω να αποδεχτω ομως οτι δεν ειναι,να μαθω οτι ειναι τι?ειναι αυτο που ειναι.Τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο.Δεν κρυβουν καποιο ενοχο μυστικο τα λογια του,δεν περιμενει ενα φλογερο συναισθημα πισω απο τα ματια του,δεν υπαρχει ενεργεια στα κολλημενα στο σωμα του χερια..δεν υπαρχει δυναμικη με φορα προς εμενα....υπαρχει μια ελαφρα ελξη που θα τον οδηγησει να με κανει παρεα,ειναι αυτος ο μικρος μαγνητης της γυναικας που τον εκανε να μου τσιμπησει τη μυτη,ειναι ο περιρεων ερωτισμος της ωρας που τον βλεπω που κανει τα πραγματα μεγαλυτερα...Το ''ναι'' του σημαινει ''ναι'',δεν ειναι ειρωνικο ή παγιδα,ειναι απλα μια καταφαση...

Βαριέσαι ή απλά δε θες?

Να ξέρεις τι θες!Μήπως θες αυτο που ξέρεις?Εγώ πάντα θέλω αυτο που δεν ξέρω,γιατί ποτέ δεν ξέρω τι θέλω.Δεύτερη εφηβεία ή άγρια είσοδος στην ενήλικη ζωή?Δε θέλω να μεγαλωνω,δε θέλω να ξέρω...Όσο ζεις μαθαίνεις και αυτό σημαίνει οτι όσο πιο πολλά μαθαίνεις τόσο λιγότερο ζεις?Τι ζεις?Τι ζω?Το κενό..οι κενές μέρες περνούν τόσο γρήγορα,η αξιοπρέπεια γίνεται ένας νόμος κάθε άλλο παρά απαραβίαστος-ίσα ίσα,παραβιάζεται με την παραμικρή ευκαιρία για την έξοδο (έστω και παροδική) απο τη βαρεμάρα.Η απαντηση σε ενα μηνυμα που δεν επρεπε να απαντηθει,ενα τηλεφωνο που δεν πρεπει να κανεις,μια αχρηστη ετοιμασια για μια ανουσια πραξη...η μηδαμινη προετοιμασια για κατι σημαντικο...Εκει ειναι που ερχεται η διαστρεβλωση του ορου αναγκη,η υπερεκτιμηση του ορου επιθυμια,η θεοποιηση της καβλας,απαξιωση της δρασης και η εξιδανικευση του <<δε βαριεσαι>>.Τι?Βαριεμαι!Δε βαριεσαι εσυ,αλλα βαριεμαι ΕΓΩ!Βαριεμαι να περνανε κλουβιες ωρες μπροστα απο την τηλεοραση,μεσα στα σκεπασματα,στην παραλια,πισω απο ενα μπαρ!Και το χειροτερο ειναι πως νομιζω οτι το να διαβασω και να περασω καποια μαθηματα θα με βγαλει απο τη μιζερια μου.Κι ομως,το πιστευω γιατι δεν το ξερω.Η ελπιδα παρ'ολα αυτα δε φτανει για να μου δωσει κινητρο.Δεν ξερω τι θα αρκουσε για να κινητοποιηθω να γραψω,να διαβασω,να πετυχω!Ελπιζω γιατι δε μπορω,νιωθω αδυναμη και δειλη.Παλευω με το τερας της αναβλητικοτητας και τα οπλα μου ειναι οι δικαιολογιες -καθε φυσης- δουλεια,σωματικη κουραση,προσωπικα προβληματα-αυτοδημιουργουμενα παντα-..Νομιζω οτι καποτε θα την κερδισω αυτη τη μαχη και.Χωρις πλανο,δε χρειαζεται,δεν εχει αποδωσει ποτε!Θελω ενα βουρδουλα που νομιζω οτι θα τον βρω στο εξωτερικο...αν δεν τον βρω μεσα μου ομως θα σκασω!και αλλη αποτυχια δε θα την αντεξω...και τα λεφτα νομιζω οτι ειναι το προβλημα.Το προβλημα υπαρχει οντως,αλλα αυτο που νομιζω ειναι συνηθως λαθος.Γεννηθηκα σε καποιες γραμμες και πρεπει να τις τιμησω..Αλλα προν σωσω τον κοσμο πρεπει να σωσω τον εαυτο μου...