ποίηση του μη όντος

Ημουν ουτε 15,ησουν μολις 17...Ημασταν απλα παιδια.Τυχαια ενα κτιριο μας ενωσε,τυχαια σ'αγαπησα,μοιραιως...με προδωσες.Οι αναδρομες παντα θα με κανουν να νιωθω καλα,γεματη με κατι-ας ειναι φως ας ειναι αγαπη-μισος ή απατη.Ας ειναι συγκινηση ή του χωρισμου η απογνωση.Ας ειναι στιγμη που δε στριμωχνεται σε λεξεις...Ευχομουν να ειχα απαθανατισει καθε στιγμη,καθε λεπτη σου κινηση,να ειχα ηχογραφησει καθε χτυπο της καρδιας σου για να πειστω πως ηταν αληθεια..Τωρα το βλεπω σα να ηταν παραμυθι,ενας μυθος με κακο τελος οπως του μεσημερα ή της Μορας που φτιαχτηκαν για να τρομαζουν τα παιδια...Σαν παιδι και γω απο αυτο το παραμυθι εχω τρομοκρατηθει.Οπως οταν βλεπεις ενα θριλερκαι μετα μετα παντα θα δεις εφιαλτες-ετσι και γω εζησα το θριλερ και τωρα εχω παραισθησεις.Συνηθως στα θριλερ υπαρχει ενας κακος που υποδυεται αρχικα τον παντα καλο,τον αθωο τον εμπιστο.Επισης παντα υπαρχει ενα θυμα,αθωο και αφελες.Ομως δεν υπαρχουνε καλουπια παντα στη ζωη.Οπως λεμε οτι η ζωη δεν ειναι σαν ταινια-αυτο σημαινει οτι δεν ειναι απαραιτητα ή θριλερ ή ρομαντικη κομεντι.Ειναι ομως σα φωτογραφια...Ενα συνολο απο φωτογραφιες.Παγωμενο παρελθον-στη σκια του ζουμε.Απο αυτο εμπνεομαστε και τα γεγονοτα του αποφευγουμε ή επιδιωκουμε ε?Αυτο ευχομαι τωρα μονο...να ειχα παθανατισει πιο πολλες στιγμες.Να ειχα βιντεοσκοπησει ολες μας τις εξομολογησεις και να κατσω μια μερα να μελετησω τις παυσεις,τα βλεμματα-τον ξεροβηχα...Να δω τι ηταν αληθεια!Να διαβασω αναμεσα στις γραμμες.Ομως  η εμμονη που εμεινε δεν εχει να κανει με το παρελθον-ειναι το παρελθον βιούμενο στο παρον.
Εμμονη μου εμεινε-ναι.Μα δεν ξεχνω τις στιγμες γιατι τις εχω παγωμενες στο μυαλο μου.

Το βραδυ μιας εθνικης μας εορτης-της πρωτης μου αληθινης γιορτης- γυρω στις 9 το βραδυ ειδα πανω στο φως που επεφτε στο προσωπο σου μια σκια.Τα συρματοπλεγματα που βρισκονταν πισω μας σκιαζαν τα ματια σου,αυτα ηταν καθρευτης του πλεγματος.Αυτη τη στιγμη εχω ως αφετηρια.Και ολο το διαλογο μετα:διαβασες?
-ναι απο χθες τα εχω κανει
-αντε βρε μπραβο,εγω εβλεπα τηλεοραση μλπα μπλα μπλαααα
Τα δικα μου λογια δε μετρουσαν,ηταν απλα λογια αμηχανιας μπροστα στο δεος.Μετα μου ειχες πει πως ηταν ψεμα οτι διαβασες απο το σαββατο.Ισως ητανε το πρωτο ψεμα.

Θα ητανε Απριλιος?6 μηνες μετα δηλαδη...Οταν ακουσα την καρδια σου πανω στο στηθος μου.Τετοια αρμονια-τετοια ευτυχια...Αυτο κι αν ητανε δεος.Αυτο ηταν η θεωση.Ενωσες την καρδια σου με τη δικη μου?Με κοροιδεψες?Ποτε δε θα μαθω,αλλα εγω καταλαβα την καρδια σου να χτυπαει δυνατα με ενα ρυθμο ολο αινιγματα.Αυτο ηταν..Οι βρυσες ειχαν ανοιξει και δεν επροκειτο να κλεισουν ποτε.

Ηταν καλοκαιρι?18 Ιουνιου?Οταν ημουν πια δικη σου..Ειχαν τελειωσει τα ψεματα για μενα,ησουν στ'αληθεια κομματι μου.
Ηταν σεπτεμβρης?Πανω στα βραχια δοθηκε η πρωτη υποσχεση...Το πιο παιδικο και ομως το μοναδικα δεσμευτικο πραγμα που ειπαμε...Το πιστευες το ηξερα.Βαθια μεσα μου το ηξερα οτι ηταν αληθεια.Ειχα κατακτησει τον καλο σου εαυτο.Ενιωθα περηφανη οσο ενας ανθρωπος στην κορυφη,οσο ο πρωτος ανθρωπος στη Σεληνη.Και ευτυχης,οσο η για πρωτη φορα μανα.

Μετα ολες οι στιγμες εγιναν ενα.Γιατι δεν υπηρχε αμφιβολια-ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΝΑ.Ωσπου η αμφιβολια τα δηλιτηριασε ολα.....καθε μοναδικη στιγμη,καθε στιγμη που χαθηκε-την εκανε δηλιτηριο.Τωρα θα ειναι ο Ψευτης και η Κακια ή ο Ειλικρινης και η Καλη.Αδυνατα ενδεχομενα και τα δυο.Αν τα συνολα αυτα μπορουν να γεμισουν στοιχεια, τοτε,βεβαιο ενδεχομενο θα ειναι η ενωση τους...