Πως να ξεφυγεις απο τον ιδιο σου τον εαυτο?Μπορεις?Μπορεις να αναστηλωσεις ο,τι εχασες με μια απλη επαφη καποιων ουσιων στον εγκεφαλο σου?Ειναι ''βαθυ βαθυ το πεσιμο,βαθυ βαθυ το ανεβασμα''...Οσο πιο χαμηλα πεσεις τοσο πιο δυσκολο ειναι μετα να ανελθεις,να αναδυθεις απο το καζανι με τις συμφορες σου,τις ανακατεμενες και τρελες σου σκεψεις.Βυθιζεσαι γιατι σκεφτεσαι,σκοτιζεσαι παααρα πολυ,ανησυχεις,αναλαμβανεις ευθυνες και αν αντιληφθεις οτι δεν εισαι τοσο συνατος να τις φερεις σε περας δεν ξανανεβαινεις στην επιφανεια.Για να ανεβεις εχεις ζητησει πολλη βοηθεια,αλλα το μετανοιωνεις..Γιατι παντα σου μαθανε οτι εσυ ταχθηκες να βοηθας,να συμβουλευεις.Υπαρχουνε στιγμες που γινεσαι θνητος και ξεσπας τοσο αγρια,εως και με ζωωδη τροπο,κλαις με λυγμους,γελας δυνατα,σιωπας δυνατοτερα...Λενε οτι το πενθος εχει καποιες φασεις,νομιζω ειναι αρνηση-θυμος-αποδοχη?Ή κατι τετοιο με αλλη σειρα..Και αν εχω περασει κατ'ευθειαν στην αποδοχη δεν ειμαι νορμαλ?Δεν ηταν αρκετη η αγαπη μου?Ή απλα εχω μαθει να δαμαζω τα παθη μου?Οχι..ειμαι φυσιολογικος,ολοκληρωνω τον κυκλο εστω και διανυοντας μονο ενα βημα.Το προβλημα υπαρχει οταν παραμενεις στην αρνηση,μια ατερμονη παλη με τη φυση και την πραγματικοτητα.Μια ηδεχθης δυναμη για αυτοκαταστροφη και δηλιτηριαση ολων των γυρω σου.Οταν παραμενεις στην αρνηση κατι δεν παει καλα μαζι σου φιλε,δεν εχεις τη δυναμη να σκεφτεις,να δημιουργησεις,να αναπτυχθεις.Εισαι καταδικασμενος να δεσμευεσαι απο τα παιχνιδια του μυαλου σου που σε αποκλειουν απο τον κοσμο και ο,τι αγαπας.Γινεσαι καχυποπτος και προσπαθεις με ενα δικο σου τροπο να κολλησεις τα σπασμενα-δεν μπορεις..Εδω ειναι που πρεπει να δωσεις τα σκηπτρα σου,να απομακρυνθεις απο τους προστατευομενους σου και να παραιτηθεις απο το ρολο σου.Μια ακρως φυσικαλιστικη θεωρια θα σε απαλλαξει απο τα χρεη σου:χρηζεις βοηθειας γιατι δυο καλωδιακια στο μυαλο σου δεν κανουν πια επαφη.Δε σε οδηγουν πια στην επιφανεια αλλα ολο και πιο βαθεια,θες εναν ηλεκτρολογο..αυτο θες.Και εγω?ποιος ειναι ο ρολος μου εμενα θα μου πεις?να φροντιζω τον εαυτο μου?η να προσπαθω να φροντισω εσενα?Αφου βλεπω οτι δε σε βοηθαω,δεν εχω τετοια δυναμη.Τα καταφερα μια φορα-ενιωσα δυνατη αλλα τωρα χρειαζεται καποιος πιο δυνατος για να σε κρατησει στην επιφανεια..Τωρα εγω ξεσπαω,αποδεχομαι και θυμωνω..αυτη ειναι η δουλεια μου.Σαφως βεβαια και να σε αποφευγω-να σου κρυβομαι και να σε κατηγορω..Δεν με κανεις πιο δυνατη,με κανεις ρεζιλι στον εαυτο μου,με κανεις να χανω την εμπισοσυνη μου στις δυνατοτητες μου,στοιχειωνεις την καθημερινοτητα μου,μου στερεις εσενα,μου στερεις εμενα.Γινομαι αλλη,οξυθυμη κακια και απροσδοκητα κακοκεφη.Χανω τις ισορροπιες μου και φταις εσυ.Θα χασω και εγω τα σκηπτρα μου επειδη μου δειχνεις καθε μερα οτι δεν μπορω να τα χρησιμοποιησω,να σε σωσω.Δεν μπορω..και γινομαι αλλη...και λυτρωνομαι μονο πιανοντας κατι ψαρακια στην επιφανεια που με χορταινουν για λιγο και μετα παλι πεινω.Εχω εναν δασκαλο που θα με μαθει ψαρεμα..αυτον περιμενω,αυτον ευχαριστω.
Γελα δασκαλε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου