....μια τυχη στα τειχη

4 τοιχοι,μια πορτα,μια ντουλαπα εντοιχισμενη 2 γραφεια ενας καθρεφτης κι εγω.Διπλα μου το κομοδινο και πανω του δυο δαχτυλα σκονη,ενα ποτηρι αδειο απο φραπε-νεροζουμι,ενα μπουκαλι νερο αδειο-ενα γεματο..ενα κολιε πεταμενο, ενα ξυπνητηρι..Στην καρεκλα ρουχα και βιβλια,στο γραφειο στιβες βιβλια και πυτζαμες αναμεσα στις σελιδες,παπουτσια στη βιβλιοθηκη,τσαντες πανω απο τα βιβλια.Κι ενα παραλληλεπιπεδο χαρτινο ομοιωμα γνωσης τεμαχισμενο στα χερια μου,χρωματισμενο με φωσφοριζε χρωματα για να ξορκιστει η βαρεμαρα του, με μαυρες μουντζουρες πανω του να λεει για το δικαιο..Να γραφει πολλα και να λεει λιγα,να θυμιζει τοσα και να ξεχναω τα περισσοτερα.Απο πισω του εγω,μυαλο ρημαδι που βρισκει αφορμες να αποφυγει να τα απομνημονευσει.Ενας νυχοκοπτης,ενα μανο,ενα κινητο οι- αφορμες.Πισω απο το διπλανο τοιχο ενα σωμα αδειο,ελευθερωμενο απο τυψεις και κενο απο ενδιαφεροντα που ο,τι θωρει απλα το βλεπει,βαριεται να το επεξεργαστει,εχει παει εξαλλου 10 η ωρα..θα πεσει στο ληθαργο του οπου να ναι..Εχει εφησει τη ζωη στα χερια μου,δινει μονο υποδειξεις χωρις ουτε να προσπαθησει να παραδειγματισει.Αριστο στα τυπικα-ουσιωδη μεν- αλλα δεν εχει πετυχει το κατι παραπανω.Εχει μεινει εκει,σαρωσε απειρες εμπειριες και τωρα πια κορμι γερικο και μυαλο σοφο εχει βαλει τελος στην αποδοχη εμπειριων.Εχει κλεισει τις πυλες και κοιμαααται,ειναι σε καταστολη πια για ολη την υπολοιπη ζωη του.Κι εγω,ακολουθωντας τις υποδειξεις του μα παρεκλινοντας οπου μπορω,βρισκομαι απο την αλλη μερια του τοιχου χωρις τιποτα να μας κρατα κοντα μονιμα.Μονο τυχαινει καμια φορα να σκονταψουμε ο ενας πανω στον αλλον και αυτο ητανε.Ο τοιχος αυτος ηταν αναμεσα μας παντα,και θα ειναι για παντα εκει να στεκει-αμειλικτος,σχεδον τραυματικος,πολλες φορες ωστοσο, καταφυγιο.Και εγω πολλες φορες εκει που κοιταζω τις μουντζουρες φωναζω δε θελω αλλη τροφη,εσκασα,μπουχτισα θελω κατι ενδιαφερον!Μα που να καταλαβει αυτο το αψυχο κορμι!πως να ακουσει τι συμβαινει εδω κατω?Το δωματιο αποκτα 2 αξονες,πολλοι θα λεγανε δεν εχει χωρο ουτε για οξυγονο..Εχει ομως τοση σκεψη βαλμενη...Μια ζωη ολοκληρη βιωμενη εκει..ειναι το βαθος του πνιγμου μου..Εκει βρισκω τα κοραλλια και τα μαργαριταρια της γυναικας με τα μαυρα..συχνα θελω να το γκρεμισω και να βγω στον κοσμο-την πολιτεια- αλλα θα ειναι γεματη αψυχα κορμια σαν αυτο απο την αλλη μερια του τοιχου,ειμαι καταδικασμενη να τα συναναστρεφομαι..Εγω μεσα μου ομως θα κρατω παντα το δωματιο αυτο...με τα βιβλια μου,τα ρουχα μου,τα σκονισμενα ραφια-''τα μαντηλια μου τα στραβοπατημενα μου παπουτσια,τα ποιηματα μου..χωρις καθολου βαλιτσες!Τι να τις κανεις?Αφησε με να ρθω μαζι σου''