Καρδιακη συνωμωσια

Ξυπνησαμε αργα σημερα,ηταν ομορφα χθες,Οχι αρκετα!Ξοδεψαμε λεφτα,ηπιαμε αλκοολ,δειξαμε τη σαρκα μας,την ενωσαμε με καποια αλλη...Μα τι πετυχαμε χθες?Τι πετυχαμε ολη τη βδομαδα?Εκπληρωσαμε καμια υποσχεση που δωσαμε στον εαυτο μας?'Η μηπως καναμε καποια καλη πραξη?Τοποτα απο αυτα.Ε και?θα σταματησω να ζω?Και αν σταματησω να ζω?Και αν κλειστω στο δωματιο με ενα σφουγγαροπανο θα ειμαι καλυτερη?Εαν κανω οικονομια?Αν διαβασω?Αν κατσω με τη μαμα μου στον καναπε αλλα το μυαλο μου τρεχει αλλου?Αν δανειζω τα φιλια μου σε εφημερες αγκαλιες?πως θα νιωθω αν εκμισθωσω τον εαυτο μου για ενα κομματι κυρους και ηθικης ικανοποιησης,για λιγη αυτοπεποιθηση,για λιγη ηδονη?Τι θα απογινει το ερμο το κορμι μου μετα,πως θα το πλενω και πως θα το αλειφω με αρωματα ευλαβικα οπως εκανα μικρη?Τωρα πια του βαζω μεσα  του ουσιες υγρες,άυλες,ευθραυστες,αθραυστες...δε με νοιαζει αν θα πονεσει,δεν ενδιαφερομαι και δεν ακουω τα παραπονα του.Ο βηχας που ξεσκιζει το στηθος μου?τον αγνοω...το αιμα που βγαινει απο τα σπλαχνα μου?το κρυβω καλα και το ξεχνω..δεν υπαρχει απαντηση στο τι πρεπει να κανω καθε μερα,γι αυτο δεν αναρωτιεμαι.Περιμενω το τηλεφωνο,περιμενω ενα ξυπνητηρι στη μεση της νυχτας,περιμενω ενα σημαδι στον ουρανο,ενα απο μηχανης ταλεντο.Αυτα περιμενω και ξυπνω και κοιμαμαι και τρωω και ζω.Γιατι εχω καρδια,κι ας ειναι παραμυθενιος ο ορος,κι ας εφευρεθηκε για να εξωρα'ι'σει τον αχαρο ρολο του ζωτικου αυτου οργανου.Τικ-τακ λενε πως χτυπα γι'αυτον που αγαπα..ΟΧΙ!κανει μπαπα μπουπα για να στειλει αιμα στα εντερα,στο σπληνα,στο σηκωτι.Ειναι ενας σκλαβος που απλως σταθηκε τυχερος γιατι εξευγενιστηκε το εργο του.Μη γελιεσαι,ειναι μονη της η καρδια..ειναι αλαζονικη χωρις να το θελει,γινεται εριστικη για να πετυχει το σκοπο της..και καταληγει με μια καταδικη να ζει και να πεθαινει μονη της,στην κορφη..ή στη μεση.Παντως μονη και χωρις ζωη,αυτη τη δινει,δεν εχει μεριδιο σ'αυτη..Και παιζει μονη της αυτο το ρυθμο..τον αλλοτε μελαγχολικα παραμυθενιο,αλλοτε τσαχπινικο και δυνατο..
Ετσι και εγω,ετσι κι εσυ,,σε μελαγχολικους τωρα ρυθμους ψαχνουμε να βγουμε απο τη συντονιστικη μας καταδικη,αναζητουμε την αποδεσμευση απο τη θεση μας στο βαθρο.Εισαι ο εγκεφαλος και ειμαι η καρδια,μονοι οσο ποτε μα παραλληλα αχωριστοι..διευθυντες του συμπαντος μας,ολοι μας εμπιστευονται και κανεις δε μας θελει για παρεα..καταρα αυτη η καταδικη και ταυτοχρονα μακαρια η τυχη μας.........