Και παλι παιδι

Με εκδικειται το καρμα μου!Κι ομως...παντα πιστευα σ αυτο.Ειναι ελεγα,μια συμπαντικη δυναμη που εξισορροπει το καλο και το κακο,την τυχη και την ατυχια...το δικαιο και το αδικο στους κολπους της ψυχης μου.Οποτε προσπαθουσα εναγωνιως να δωσω ορκους που επρεπε να κρατησω,παντα εβρισκα τροπους να τους αθετω-παντα δικαιολογιες για να τους σπαω και μαλιστα να νιωθω καλα μετα γι'αυτο-ή τουλαχιστον οχι ασχημα.Περασε πολυς καιρος για να καταφερω να μετατρεψω αυτο τον αβασταχτο κοπο σε αυθορμητη σταση.Εκει που αναγκαζα τον εαυτο μου να υποσχεθει πως δε θα υποχωρησει παλι,τωρα αυθορμητα και ασυνειδητα δεν κανει πισω.Ειναι αυτο που λεμε ''εμπειρια'',''χρονος''....ΠΟΝΟΣ...Υπαρχει μαλλον ορισμενο φορτιο πονου που μπορει να αντεξει το ειναι μας.Καθορισμενες ποσοτητες δηλητηριου εχει τη δυνατοτητα να λαβει μια σχεση..Μια οποιαδηποτε σχεση.Απο καποια στιγμη και μετα το δηλητηριο συναντα ενα φραγμα στις φλεβες μου και δε μολυνει τιποτα αλλο.Ετσι γινεται αυτη η αυθορμητη και αβιαστη ληψη αποφασεων περι αλλαγης της στασης μου.Και ωρες ωρες ειναι που συνομιλα ο καλος με τον κακο μου εαυτο,ή οπως λεω τελευταια,το παιδι με τη γυναικα μεσα μου.Και τι τις χωριζει?Ενας χρονος?Ενα γεγονος?Λιγες περισσοτερες αληθειες?Μια μικρη βουτια σε ενα σχετικα καθαρο βουρκο?Καθε φορα που θα μπω σε μια κατασταση σαν παιδι,θα βγω μετα απο λιγη σκεψη γυναικα,καθε γεγονος που πρωτη φορα συμβαινει,το βιωνω σαν παιδι και το σκεφτομαι σα γυναικα.Παραδομενη στα παθη και τα μιση των μεγαλων,απελευθερωμενη απο τις δικλειδες ηθικης.Αποδεσμευμενη απο τις σταλες ιδεαλισμου της παιδικης ηλικιας.Ειναι η παλη των 18 χρονων λενε...Ολοι την περνουν,λιγοι της δινουν σημασια,ακομη λιγοτεροι την αντιλαμβανονται και σιγουρα ελαχιστοι την αποτυπωνουν.Ειμαι 2 ατομα,μπορει και πιο πολλα.Αλλα οσο περναει ο καιρος το ενα μοιαζει περισσοτερο στο αλλο,πλησιαζω στην ισορροπια ή στην πληρη ασταθεια.Αλλες φορες παλι ολο μου το ειναι εχει σκεψεις ουρλιαχτα!Προτιμησα να αγαπησω απο το να αγαπηθω?Ηταν επιλογη δηλαδη?Να αφεθω και να μεινει εν γνωση μου ο εαυτος μου γυμνος?Μια ιδεα ερωτευτηκα....Μια εικονα αγαπησες,εφηβικα,τραγικα,ολοκληρωτικα.Αχ αυτη η εφηβια ολα τα κανει υπερμεγεθη,κωμικα μεγαλα!Τους ερωτες,τους καβγαδες,τις υποσχεσεις και τα δακρυα.Αυτα τα λιγα που θα επρεπε να χυθουν εγιναν πλημμυρες,δεν τα κρατησαν τα πατωματα...δεν τα αλλαξε η τυχη..δεν τους παρασταθηκε ο θεος..
-Και ποιον εμπιστευεσαι μετα απο αυτο?Πρωτα εκεινος και μετα το ιδιο σου το αιμα σε προδιδει?μονο εσενα θα εμπιστευομαι...ναι απο δω και περα μονο εσενα..
-Λαθος,λαθος να κατηγοριοποιεις τους ανθρωπους,μεγα σφαλμα να προδιαθετεις ,με βαση τα βιωματα σου ,ολη την υπολοιπη ζωη σου..διαφωνω!δινε ευκαιριες και αφεσου στο νεο..μπορει παλι να νιωσεις αγνη..παλι παιδι.
-Ξερεις οτι δε μπορεις να εμπιστευεσαι ουτε εμενα,ουτε εγω εσενα τελικα..Τωρα εμπιστευομαι μονο εγγραφα και υπογραφες,μονο σφραγισμενες αποδειξεις και συμβολαια.Παλιοτερα η εξομολογηση συνοδευοταν απο τη λυτρωση,την καθαρση..την επιφανεια ενος ανακαινισμενου εαυτου,μιας ωραιας και νεας αντιληψης.Τωρα συνοδευεται απο το φοβο της απορριψης,του χλευασμου,της παρανοησης
-Ηταν τοσο ευκολο σαν ημασταν παιδια,ειναι στο χερι μας να ξαναγινει.Ελα να αρχισουμε να πιστευουμε ξανα ο ενας στον αλλο..να ξαναγινουμε ενα και να παψουμε αυτη την καχυποψια που καταπινει την αθωοτητα...Σε παρακαλω ξεχνα πως του κρατησες το χερι και στο δαγκωσε,ασε πισω σου τη νυχτα που τον βρηκες μισοπεθαμενο και του δωσες πισω τη ζωη του,αποβαλλε καθε μνησικακια για το καλο που ποτε δεν ανταπεδωσε.Εισαι καλη,δεν ηταν και κακος.....ηταν μοναχα αδυναμος
-Ηταν κακος,πολυ κακος..σαν το χειροτερο εγκληματια μου τσαλακωνε τις ελπιδες και τις πετουσε στα ασχρηστα,στα ανουσια,στα περιττα.Δολοφονος του εαυτου του ηταν μα εμας παιρνει στον ταφο που εχει φτιαξει.Ειμαι μερος του παιχνιδιου του και ετσι θα παει ως το τελος.Δε θα αρνηθω,ισως θα εχω την ευκαιρια να θεσω εστω καποιους κανονες...εστω λιγες διαταξεις να τροποποιησω και τοτε διχως επιλογη πια θα συνεχιζω..Για μια τετοια ελπιδα να κρατω,αξιζει να παιξω λιγο ακομα
-Υπαρχουν τοσα αλλα παιχνιδια,τοσα αλλα κοσμηματα να φτιαξεις,σωσε τον εαυτο μας,οχι αυτον.Εκεινος σου απλωνει το χερι για βοηθεια και υστερα σε διωχνει.Ειναι ετσι?Ποσες υποσχεσεις που μου δωσες,αθετησες?Γιατι δεν συγκεντρωθηκες ποτε?Να μην κλαις οταν παιζει το τραγουδι σας,να μην αναρωτιεσαι τι κανει ο εγκεφαλος του και ποσο ακομα θα φυρανει.Να παψεις να μετρας τα αστερια επειδη το κανει και αυτος...να μη χαμογελας στο σ'αγαπω που θα σου πει,ειναι σα να κατεβαινεις ενα σκαλι πιο κοντα στη λασπη που σου προσφερει σαν γλυκισμα.Να μην τρως τα νυχια σου για να μη τον παρεις τηλεφωνο,απλα να τον σκοτωσεις εσυ!Αυτο που θελει να σου κανει να το προλαβεις και να στρεψεις τα πυρα του κατα πανω του..οχι εκδικητικα,αλλα αυτο-προστατευτικα.Για σενα..για μας,ωστε να γινουμε παλι ενα...