Φοβαμαι οτι θα καταληξω μονη να ελπιζω σε εναν παραδεισο...
Φοβαμαι πως θα μεινω πισω ελπιζοντας πως τιποτα δε θα ειναι ιδιο,πως ολα θα αλλαξουν με μια μονο αποφαση και θα ξαναγεννηθουν.
Φοβαμαι οτι θα με βρουν σε ενα πατωμα να κλαιω παλι γιατι δεν εφτιαξε το γυαλι,εμεινε σπασμενο.
Φοβαμαι οτι η δυναμη που εχω τωρα οφειλεται στα νιατα μου και στα λιγα που εχω ζησει,οσο παει θα μειωνεται η αντοχη μου.Και φοβαμαι.
Ολα ειναι ωραια τωρα,μα φοβαμαι πως οταν παψω να φοβαμαι μετα απο λιγο θα διαλυθουν ολα οπως τοτε,οπως εκεινη την Παρασκευη...και τοτε δεν θα εχω πια τιποτα να δωσω,οσο κι αν θελω,θα ξερω καθαρα πως δε θα πρεπει.Απλως θα εχω αδειασει,δε θα μπορω τιποτε να κανω.Θα καθομαι μουδιασμενη και δε θα σκεφτομαι.Δε θα μυριζω τιποτα πια απο το παρελθον.Ολα θα ειναι αλλιως γιατι
τιποτα δε θα χει αλλαξει.
Θελω καποιον να μου εγγυηθει οτι δε θα φοβαμαι.Οτι δε θα μετανιωσω για πρωτη φορα που δεν ακολουθησα τη λογικη.Θελω καποιον να μου το πει με σιγουρια πως τιποτα δε θα ειναι ευμεταβολο πια.Τιποτα ρευστο,τιποτα αβεβαιο.Να μου πει οτι θα ειναι εκει και θα ειναι.Να μη χρειαζεται να ψαχνομαστε και να αναρωτιεμαι.Μονο να μου δοθει και εγω να τον δεχτω.Τιποτα αλλο δε θα θελω.Ουτε να αλλαξει,ουτε να υπερβει τον εαυτο του.Απλως και μονο να δοθει,ανευ ορων.Και αυτο να ειναι σιγουρο,αμετακλητο,χωρις κανεναν φοβο.Ολα τα ψεματα να γινουνε αληθεια...Ολα τα ονειρα να παρουνε διαστασεις και το παρελθον να εξαλειφθει.Να ηταν μονο στιγμες και οχι ενα ψεμα..να ηταν ενα κακο παραμυθι και τωρα να αρχισει μια καλη βιογραφια,χωρις εξωρα'ι'σμους και ιδανικες φαντασιωσεις.Δεν υπαρχουν τελεια πραγματα,υπαρχουν ψευτικες σχεσεις,καλπικοι ανθρωποι.Το πραγματικο εχει ψεγαδια και εγω μπορω να τα αντεξω,μα αλλη ψευτια δεν τη μπορω.Ειμαι πια αλλεργικη.Θα κανω αυτοματα πισω,δε θα το σκεφτω.Δωσε μου αληθεια κι ας ποναει,αρκει να ξερω οτι ειναι αληθεια.Πιστεψε το μια φορα...
δεν νομίζω πως θα βρεθεί κάποιος να υποσχεθεί το κλασικό κι αγαπημένο "ολα θα πανε καλα βρε"..
ΑπάντησηΔιαγραφήβέβαια νομίζω πως και να έρθεις σε αδιέξοδο και να πεις το παραπάνω "οσο παει θα μειωνεται η αντοχη μου.Και φοβαμαι." τότε θα ξαφνικά, δια μαγείας, κάπου θα βρεθεί μια υπερδύναμη (δικια σου) να σε σώσει. Κι αν όντως είναι τοίχος μπροστά σου, βγες με τον κώλο ;)
there is always a somehow way out.
και πάντα να σκέφτεσαι πως έχεις το μπλόγκ σου, το οποίο σε αγαπάει (αυτό σκέφτομαι εγώ) :D
Αλλά πώς να ζητήσεις εγγυήσεις από τη ζωή; από τους ανθρώπους; Εμείς, στο κάτω-κάτω ποιες εγγυήσεις προσφέρουμε, γλυκιά ψυχούλα; Οι αλήθειες του σήμερα είναι τα ψέμματα του αύριο (και τούμπαλιν). Πώς να χτίσουμε κάτι σταθερό όταν κι εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε με τα χρόνια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεμπιπτόντως, προς τη Lady Kitten: ελπίζω να εννοείς ότι εσύ αγαπάς την Insomnia, γιατί το blog καθαυτό δεν είναι παρά ένας καθρέφτης που αντανακλά τη φάτσα μας...